Yargıtay 22. Hukuk Dairesi 2017/24689 Esas 2019/19695 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :İş Mahkemesi
DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi taraf vekillerince istenilmekle, temyiz taleplerinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, müvekkilinin davalı işyerinde 23.03.2005-12.12.2014 tarihleri arasında çalıştığını, operasyon yetkilisi olarak çalışan müvekkilinin fazla çalışma ücreti ile hafta tatili ücreti alacaklarının ödenmediğini ileri sürerek fazla çalışma ile hafta tatili ücreti alacaklarının tahsilini talep etmiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili, davanın reddini istemiştir.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan deliller ve bilirkişi raporuna dayanılarak, yazılı gerekçe ile davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Kararı taraf vekilleri temyiz etmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre davacının tüm davalının aşağıdaki bentlerin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Davacı işçinin fazla çalışma yapıp yapmadığı hususu taraflar arasında uyuşmazlık konusudur.
Somut olayda Mahkemece, davalı tarafça sunulan işyeri giriş çıkış kayıtlarının yetersiz olduğu gerekçesiyle itibar edilmeksizin tanık anlatımlarına dayalı olarak yapılan hesaplamaya göre ve haftalık çalışma süresinin kırk saat olduğu kabul edilerek davacının fazla sürelerle çalışma ücreti ile fazla çalışma alacağının kabulüne karar verilmiş ise de varılan sonuç dosya içeriği ile örtüşmemektedir.
Öncelikle Mahkemece hükme esas alınan bilirkişi raporunda, bu konuda sözleşmede bir hükme rastlanmadığı tespit edildikten sonra tanık beyanlarına ve kurum içi yazışmalarına göre çalışma süresinin haftalık kırk saat olduğu belirtilerek fazla sürelerle çalışma ücreti ile fazla çalışma ücreti alacağı hesaplanmış ise de, işçinin normal çalışma ücretinin sözleşmelerle haftalık kırbeş saatin altında belirlenmesi halinde, işçinin bu süreden fazla, ancak kırkbeş saate kadar olan çalışmaları “fazla sürelerle çalışma” olarak adlandırılır. Bu şekilde fazla sürelerde çalışma halinde ücret, normal çalışma saat ücretinin yüzde yirmibeş fazlasıdır. Somut olayda, haftalık çalışma saatinin kırk saat olarak belirlendiğine dair iş sözleşmesinde düzenleme olmadığı gibi, taraflar arasında bu yönde bir anlaşma olduğuna dair başkaca bir belge de bulunmamaktadır. Her ne kadar bilirkişi raporunda kurum içi yazışmalarda çalışma süresinin haftalık kırk saat olarak göründüğü belirtilmiş ise de dosyada bu konuda davacı tarafından sunulan ve şubelerde müşterilere hizmet verme saatlerine ilişkin yazı hariç başka bir kurum içi yazışma örneğine rastlanmamıştır. Buna göre haftalık 45 saati aşan çalışmalar için fazla çalışma ücreti hesabı yapılması gerekirken yazılı şekilde karar verilmesi hatalıdır.
Ayrıca, davacının işe giriş ve çıkış saatlerini gösterir bir kısım kayıtlar davalı tarafından dosyaya ibraz edilmiş ise de, mahkemece söz konusu kayıtların yetersiz olduğu gerekçesiyle dikkate alınmaması hatalı olmuştur. Buna göre, davacının çalışma gün ve sürelerinin davalı işverence sunulan işe giriş ve çıkış saatlerini gösterir kayıtların, kayıtların bulunmadığı çalışma dönemi bakımından ise tanık beyanlarının değerlendirilmek suretiyle denetime elverişli bilirkişi raporu aldırılarak sonucuna göre yapılacak değerlendirmeyle davacının fazla çalışma alacağı belirlenmelidir. Mahkemece bu hususlar gözetilmeden eksik inceleme ve hatalı değerlendirme ile karar verilmiş olması isabetli olmayıp bozma nedenidir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebeplerle BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgililere iadesine, 23.10.2019 gününde oybirliği ile karar verildi.