MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü;
Hükümlü müdafiinin 08/02/2016 tarihli dilekçesinde temyiz başvurusu ile birlikte eski hale getirme isteminde de bulunduğunun anlaşılması karşısında, eski hale getirme isteği hakkında karar verme yetkisi, 5271 sayılı CMK"nın 42/1. maddesi uyarınca Yargıtay"a ait olup, mahkemenin 08/02/2016 ve 07/03/2016 tarihli, 2013/528 E. – 2013/1059 K. sayılı ek kararlarının yok hükmünde olduğu belirlenerek ve 7201 sayılı Tebligat Kanunu"nun 10/2. maddesinin, “Bilinen en son adresin tebligata elverişli olmadığının anlaşılması veya tebligat yapılamaması hâlinde, muhatabın adres kayıt sisteminde bulunan yerleşim yeri adresi, bilinen en son adresi olarak kabul edilir ve tebligat buraya yapılır.” hükmü ile gerçek kişilere yapılacak tebligat ile ilgili olarak iki aşamalı bir yöntem benimsenmiş olması karşısında, önce bilinen en son adres (bilinen bir adres yoksa ya da bilinen en son adres ile adres kayıt sistemindeki adres aynı ise MERNİS adresi olduğu belirtilmeksizin adres kayıt sistemindeki adres) esas alınarak, Tebligat Kanunu"nun 21/1. maddesine göre normal tebligat çıkarılıp, çıkarılan tebligatın bila tebliğ iade edilmesi halinde, aynı Kanun’un 21/2. maddesi uyarınca adres kayıt sistemindeki adres bilinen en son adres olarak kabul edilerek, merci tarafından, tebligata, Tebligat Kanunu"nun 23/1-8 ve Tebligat Kanunu’nun Uygulanmasına Dair Yönetmeliğin 16/2. maddesi hükümlerine göre, “Tebligat çıkarılan adres muhatabın adres kayıt sistemindeki adresi olduğundan, tebliğ imkânsızlığı durumunda, tebligatın, Tebligat Kanunu’nun 21/2. maddesine göre bu adrese yapılması” gerektiğine dair şerh düşülerek tebliğ işlemlerinin tamamlanması gerektiği gözetilmeksizin, sanığın yokluğunda verilen kararı içeren davetiyenin tebliği için sanığın MERNİS adresine doğrudan “MERNİS adresi” ibaresi ile çıkarılan ve Tebligat Kanunu’nun 21. maddesi gereğince yapılan tebligat işleminin usule aykırı olmasından dolayı, hükümlü müdafiinin öğrenme üzerine sunduğu 10/07/2014 tarihli dilekçesinin temyiz dilekçesi niteliğinde ve süresinde olduğu kabul edilerek yapılan incelemede;
Dosya kapsamına göre, katılan ..."a ait deponun kilidi kırılarak içeriden hırsızlık yapılması şeklinde gerçekleşen eylemin suç tarihi itibariyle 5237 sayılı TCK"nın 142/1-b maddesinde belirtilen hırsızlık suçunu oluşturduğu, diğer katılanlar ve müştekilere ait inşaat alanlarında bulunan inşaat malzemelerinin çalınması şeklinde gerçekleşen eylemlerin ise aynı Kanun"un 142/1-e maddesinde belirtilen hırsızlık suçunu oluşturduğu gözetilmeden, suç vasfında yanılgıya düşülerek, sanığın tüm eylemlerinden dolayı TCK"nın 141/1 maddesi uyarınca cezalandırılmasına karar verilmesi aleyhe temyiz bulunmadığından bozma nedeni yapılmamış, 5237 sayılı TCK"nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesinin 24/11/2015 tarihinde yürürlüğe giren 08/10/2015 tarhili ve 2014/140 esas, 2015/85 karar sayılı kararı da nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının uygulanmasının infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
Yapılan duruşmaya, toplanan delillere, gerekçeye, hakimin kanaat ve takdirine göre temyiz itirazları yerinde olmadığından reddiyle hükümlerin isteme aykırı olarak ONANMASINA, 13/05/2019 gününde oybirliğiyle karar verildi.