Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK’nın 89/4, 62, 50/1-a, 52, 52/4, 53/6, 5275 sayılı Kanunun 106/3 maddesi gereğince mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık müdafii tarafından temyiz edilmekle dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesi ile birlikte 5275 sayılı Kanunun 106/3. maddesinin uygulanması bozma nedeni yapılmamıştır.
Sanık sürücünün sevk ve idaresindeki otomobil ile gündüz vakti meskun mahalde bölünmüş tek yönlü karayolunda önündeki tırı solladıktan sonra seyrine devam ederken dönel kavşaktan dönüş yapmak isteyen sürücü ...’ın idaresindeki otomobile arkadan çarpması sonucu asli kusurlu olarak ..., ... ve ...’ın basit tıbbi müdahale ile giderilebilir şekilde yaralandığı olay ile ilgili olarak,
Meydana gelen olay sonucu yaralanan ve olay tarihinde kollukta alınan ifadesinde sanıktan şikayetçi olan ...’un adına iddianamede yer verilmediği ancak mahkemece 13.10.2015 tarihli oturumda ...’un dosyaya müşteki olarak eklenmesiyle, müşteki sıfatıyla beyanlarının tespiti için adresine göre gerekli işlemin yapılmasına karar verildiği, ...’un bir sonraki oturum olan 28.01.2016 tarihli celsede sanıktan şikayetçi olduğunu ve davaya katılmak istediğini belirttiği, mahkemece katılmasına karar verildiği anlaşıldığından ve ehliyetin yabancı ülkeden alınmış olmasının TCK’nın 53/6. maddesine engel teşkil etmeyeceğinden tebliğnamede bu yönde bozma öneren görüşlere iştirak edilmemiştir.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanık müdafiinin kusur durumuna ilişkin sair temyiz itirazlarının reddine, ancak;
1-Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 07.07.2009 tarih ve 2009/9-62-191 sayılı kararında da vurgulandığı üzere, taksirli suçlar açısından temel cezanın belirlenmesinde TCK"nın 61/1. maddesinin (g) bendinde yer alan "failin güttüğü amaç ve saiki" gerekçesine dayanılamayacağının gözetilmemesi;
2-Sanık hakkında hükmedilen kısa süreli hapis cezasının adli para cezasına çevrilmesine karar verilirken adli para cezasının belirlenmesine esas alınan tam gün sayısının gösterilmemesi suretiyle TCK"nın 52/3. maddesine aykırı hareket edilmesi;
Kanuna aykırı olup, sanık müdafiinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün bu nedenle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, ancak yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu konuda, aynı Kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden hüküm fıkrasının B bendinde yer alan “failin güttüğü amaç ve saik” ibaresinin çıkarılması ile hükmün B bölümünde sanığa verilen hapis cezasının adli para cezasına çevrilmesine ilişkin altıncı paragrafı hükümden çıkarılarak yerine “Sanığa verilen hapis cezasının sanığın sosyal ve ekonomik durumu gözetilerek TCK"nın 50/1-a maddesi gereğince adli para cezasına çevrilmesine, sanığa verilen adli para cezasının TCK"nın 52/3. maddesi gereğince 300 tam gün karşılığı adli para cezası olarak belirlenmesine, TCK"nın 52/2. maddesi gereğince bir gün karşılığı adli para cezasının takdiren 20 TL olarak hesabıyla 6000 TL adli para cezası ile cezalandırılmasına” cümlesinin eklenmesi ve hükümdeki diğer hususların aynen bırakılması suretiyle, sair yönleri usul ve Kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA; 16.12.2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.