MAHKEMESİ :Asliye Hukuk Mahkemesi

Davacı vekili tarafından, davalı aleyhine 06.08.2013 gününde verilen dilekçe ile komşuluk hukukundan kaynaklanan tazminat talebi üzerine yapılan duruşma sonunda; davanın kısmen kabulüne dair verilen 22.10.2014 günlü hükmün Yargıtayca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle süresinde olduğu anlaşılan temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra dosya ve içerisindeki bütün kağıtlar incelenerek gereği düşünüldü:
K A R A R
Dava, komşuluk hukukuna dayalı tazminat isteğine ilişkindir.
Davacı, 42 parsel sayılı taşınmazın maliki olduğunu, komşu 36 parselin maliki olan davalının tarlasının kenarından kanal geçtiğini, bugüne kadar fazlalık olan suların tarladaki mahsule zarar vermeden ortak sınırda bulunan menfezde birikerek buradan akıp gittiğini, davalının menfezde toplanması gereken suları bilinçli şekilde tarlasını yanlış sürmesi sonucunda kendisinin tarlasına akıttığını, bu nedenle tarlasında bulunan şeftali fidanlarının kuruduğunu, yaptırdığı tespitle belirlenen 2.268,00 TL zararının tespit tarihinden itibaren işleyecek yasal faizi ve tespit giderleriyle birlikte davalıdan tahsiline karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili, davacının zararında müvekkilinin bir kusuru olmadığını, davacının özensiz davranıp yükümlülüklerini yerine getirmediğini, tarlanın sınırındaki kanalları temizlemediğini, orman sınırı olarak tabir edilen yığıntıyı kaldırdığını ve kendi kusuru ile zarara uğradığını belirterek davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece, davalının taşınmazına gelen yamaç sularını kabule zorunlu olduğu, bu suları başkasının zararına yol açacak şekilde sevk etmemesi gerektiği,davacının ortak sınırdaki ağaçları sökmesinden sonra davalının ortak sınırdaki kanalı düzlemesi sonucunda eskiden bu kanaldan giden suların artık davacı tarlasında birikerek zararına yol açtığı, bu iki durumun tarafların karşılıklı kusurları ile meydana geldiği, davacının ayrıca taşınmazının kuzeyindeki arka biriken suların akmasını sağlamakta gecikmesi ile zararın doğduğu ve davacının 2/3 davalının 1/3 oranında müterafık kusurlu oldukları gerekçesiyle davanın kısmen kabulüne, 1.512,00 TL’nin 22/05/2013 tarihinden itibaren işleyecek yasal faizi ile birlikte davalıdan alınıp davacıya verilmesine, fazlaya ilişkin istemin reddine karar verilmiştir.
Hükmü, davalı vekili temyiz etmiştir.
5219 ve 5236 sayılı Yasalar ile HUMK.nun 427. maddesinde öngörülen kesinlik sınırı 01.01.2014 tarihinden itibaren 1.890.00 TL"ye çıkarılmıştır.
Temyiz sınırından fazla bir alacağın tamamının dava edilmiş olması halinde, hükümde asıl istemin kabul edilmeyen bölümü temyiz sınırını geçmeyen tarafın temyiz hakkı yoktur. Kısaca temyize konu edilen miktara bakılarak kesinlik belirlenir.
Somut olayda; kabul edilen miktarın (1.512 TL) 2014 yılı itibarıyla temyiz kesinlik sınırı olan 1.890.00 TL’nin altında kaldığı anlaşılmaktadır.
Hüküm, karar tarihi itibariyle kesin niteliktedir. Kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında mahkemece bir karar verilebileceği gibi 01.06.1990 gün 3/4 sayılı İçtihadı Birleştirme Kurulu Kararı uyarınca Yargıtay"ca da temyiz isteminin reddine karar verilebilir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davalı vekilinin temyiz isteminin, mahkeme hükmünün kesin olması nedeniyle REDDİNE, peşin yatırılan harcın istek halinde yatırana iadesine, 15.01.2018 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.