Sahte fatura kullanma - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2017/9320 Esas 2019/9809 Karar Sayılı İlamı

11. Ceza Dairesi
Esas No: 2017/9320
Karar No: 2019/9809
Karar Tarihi: 19.12.2019

Sahte fatura kullanma - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2017/9320 Esas 2019/9809 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Asliye Ceza Mahkemesi'nde görülen bir davada sanığın sahte fatura kullanma suçundan mahkumiyetine karar verilmiştir. Kararda, suç tarihinin belirlenmesinde ve temel ceza tayininde hukuka uygunluk yapılmamıştır. Ayrıca, TCK'nin 53. maddesi ile ilgili Anayasa Mahkemesi iptal kararı sonrası uygulama yeniden değerlendirilmesi gerektiği belirtilerek hüküm bozulmuştur. Kanunlar olarak, 213 sayılı Vergi Usul Kanunu'nun 359/b-1. maddesi ve 5237 sayılı TCK'nin 53. maddesi belirtilmiştir.

11. Ceza Dairesi 2017/9320 E. , 2019/9809 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Sahte fatura kullanma
HÜKÜM : Mahkumiyet

Yapılan yargılamaya, toplanıp gerekçeli kararda gösterilerek tartışılan delillere, Mahkemenin oluşa uygun şekilde oluşan inanç ve takdirine, incelenen dosya içeriğine göre sanık müdafiinin diğer temyiz nedenleri yerinde görülmemiştir. Ancak;
1- 2007 takvim yılında sahte fatura kullanma suçundan açılan kamu davasında; suça konu faturaların KDV indiriminde kullanılması nedeniyle, en son tarihli faturaya göre, suç tarihinin “25.01.2008” olduğu; 213 sayılı Vergi Usul Kanunu’nun 4369 sayılı Kanun ile değişik 359/b-1. maddesinde “onsekiz aydan üç yıla kadar” hapis cezası öngörülmüş olup, aynı fiilin düzenlendiği 08.02.2008 tarihinde yürürlüğe giren 5728 sayılı Kanun’un 276. maddesi ile değişik 213 sayılı Vergi Usul Kanunu’nun 359/b. maddesinde ise “üç yıldan beş yıla kadar” hapis cezası öngörüldüğü; dolayısıyla suç tarihi itibarıyla yüklenen suçun temel cezasının alt sınırının 18 ay hapis cezası olduğu gözetilmeden ve temel cezanın teşdiden uygulandığına ilişkin bir gerekçe de gösterilmeden, temel cezanın 3 yıl hapis cezası olarak belirlenmesi suretiyle fazla ceza tayini,
2- Kabule göre; 5237 sayılı TCK’nin 53. maddesine ilişkin uygulamanın Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 tarih ve 2014/140-2015/85 sayılı iptal kararı ile birlikte yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması, Bozmayı gerektirmiş, sanık müdafiinin temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükmün 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK"nin 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, 19.12.2019 tarihinde oy birliği ile karar verildi.