Yargıtay 7. Hukuk Dairesi 2013/13715 Esas 2014/511 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi : Gazipaşa Asliye Hukuk Mahkemesi
Tarihi : 25/12/2012
Numarası : 2008/275-2012/705

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen hükmün, Yargıtayca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dosya incelendi, gereği görüşüldü:
Davacı, davalının diş hekimi olduğunu , yanında askerlik süresi hariç 1995 yılının 12. ayından 2008 yılı 10 aya kadar çalıştığını birikmiş olan ücret alacağını istemesi üzerine kendisine hakaret edilerek işine son verildiğini belirterek kıdem ve ihbar tazminatı ile bazı işçilik alacaklarının davalıdan tahsilini talep etmiştir.
Davalı davanın reddini istemiştir.
Mahkemece toplanan deliller ve bilirkişi raporuna göre davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Taraflar arasında hizmet süresinde uyuşmazlık bulunmaktadır.
4857 sayılı İş Kanunu’nun Çalıştırma Yaşı ve Çocukları Çalıştırma Yasağı başlıklı 71. maddesinde ”on beş yaşını doldurmamış çocukların çalıştırılmasının yasak olduğu ancak ondört yaşını doldurmuş ve ilköğretimini tamamlamış çocukların, bedensel, zihinsel ve ahlaki gelişmelerine ve eğitimine devam edenlerin okullarının devamına engel olmayacak hafif işlerde çalıştırıla bilecekleri bildirilmiştir.
Somut olayda mahkemece davacının askerlik süresi hariç 01.12.1995-21.05.2003 ve 21.08.2004-02.09.2009 tarihleri arasında 11 yıl 6 ay 1 gün çalışmasının olduğu kabul edilmiştir. Davalı davacının babasının ekonomik durumunun çok kötü olması nedeniyle yardımcı olmak maksatlı yanında bulundurduğunu, hem işi öğrettiğini, hem de çocuğun sürekli dışarıya çıkma alışkanlığını engellemeye çalıştığını, ancak çocuğun alışkın olduğu için sürekli dışarıya kaçtığını, günde 1-2 saat zor tutabildiğini, reşit olduktan sonra çalışmasının sürekli olduğunu belirtmiştir. Davacı tanıklarından S.. D.., kendisinin 2001 yılında işe girdiğinde davacının orada çalıştığını, diğer davacı tanığı R.. B.. ise, iş yerinde büro elemanı olarak çalışmış Ü.. B..’in eşi olduğunu, davacının 1995 yılından bu yana işyerinde çalıştığını beyan etmişlerdir. Davacı 1983 doğumlu olup, mahkemenin hizmet süresinin başladığı yıl kabul ettiği 1995 yılında 12 yaşındadır. Bu haliyle davacının 14 yaşını doldurana kadar ki çalışmasının çırak olarak sürdürdüğünün kabulü gerekir. Zira davalı taraf da davacının küçükken sürekli bir çalışmasının olmadığını iddia etmiştir. Bu nedenle davacının hizmet süresinin İş Kanunu’nun 71. Maddesinin amir hükmü de göz önünde tutularak 14 yaşını doldurduktan itibaren başladığı kabul edilmeli ve hizmet süresi buna göre belirlenerek işçilik alacakları hesaplatılıp çıkacak sonuca göre bir karar verilmelidir.
Mahkemece hatalı değerlendirme sonucu yazılı şekilde karar verilmiş olması bozma nedenidir.
SONUÇ:Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı nedenle BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde davalı tarafa iadesine, 16.01.2014 gününde oybirliği ile karar verildi.