Sahte fatura kullanma - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2019/3356 Esas 2019/9562 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Sahte fatura kullanma
HÜKÜM : Beraat

2006, 2007 ve 2008 yıllarında sahte fatura kullanma suçundan açılan davada her ne kadar gerekçeli karar başlığında suç tarihi "2008" olarak gösterilip gerekçe ve hüküm fıkrasında soyut ifadeler kullanılıp hangi takvim yılından kurulduğu tam olarak belirtilmeden beraat hükmü kurulmuşsa da, uyulmasına karar verilen Dairemizin 19.06.2018 tarihli 2017/8079 Esas ve 2018/5584 Karar sayılı bozma kararına göre beraat hükmünün 2006, 2007 ve 2008 yıllarında sahte fatura kullanma suçunu kapsar biçimde verildiği kabul edilerek yapılan incelemede;
A) 2006 yılında sahte fatura kullanma suçundan verilen beraat hükmüne yönelik katılan vekilinin temyiz nedenlerinin incelenmesi:
Suça konu faturaların 2006 takvim yılında en son Aralık ayı KDV beyannamesinde kullanılmasından dolayı, suç tarihinin 21.01.2007 olduğu belirlenerek inceleme yapılmıştır.
Sanığa yüklenen "2006 takvim yılında sahte fatura kullanma" suçunun cezasının miktarı ve üst sınırına göre, 5237 sayılı TCK’nin 66/1-e ve 67/4. maddelerinde öngörülen dava zamanaşımının, suç tarihinden temyiz inceleme tarihine kadar gerçekleştiği anlaşılmış, katılan vekilinin temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK’nin 321. maddesi uyarınca hükmün BOZULMASINA; ancak yeniden yargılama yapılmasını gerektirmeyen bu hususta aynı Kanun’un 322. maddesinde öngörülen yetkiye dayanılarak karar verilmesi mümkün olduğundan, kamu davasının gerçekleşen zamanaşımı nedeniyle, 5271 sayılı CMK’nin 223/8. maddesi uyarınca DÜŞMESİNE,
B) 2007 ve 2008 yıllarında sahte fatura kullanma suçundan verilen beraat hükümlerine yönelik katılan vekilinin temyiz nedenlerinin incelenmesi:
Dairemizce de benimsenen Yargıtay Ceza Genel Kurulu’nun 08.11.2018 tarihli 2018/427 esas ve 2018/517 karar sayılı ilamı gereğince, sahte fatura düzenleme ve kullanma suçlarında suça konu faturaların, 213 sayılı VUK"nin 230. maddesine göre yalnızca unsurlarının tespiti amacıyla incelenmesinde zorunluluk bulunmaması karşısında; Dairemizin 19.06.2018 tarihli 2017/8079 Esas ve 2018/5584 Karar sayılı ilamına uymak suretiyle faturalar temin edilmeye çalışılmış ve ulaşılamadığı gerekçesi ile başkaca bir araştırma da yapılmaksızın ve Yargıtay Ceza Genel Kurulu’nun 08.11.2018 tarihli 2018/427 esas ve 2018/517 karar sayılı ilamı dikkate alınmaksızın sanığın beraatine karar verilmiş ise de; suça konu faturaların ..."ten çalınıp, ismi kullanılarak sahte olarak çoğaltılıp komisyon karşılığı satılan faturalardan olması; sanığın vergi müfettişlerine ... başlıklı faturalar ile sadece 3-4 kez Ahır Dağına çam fidanı taşıttıklarını, diğer faturalar ile hiçbir şey taşıttırmadıklarını, ... isimli kişinin elinde fazla fatura olduğunu söyleyerek kendisine getirdiğini, KDV oranının yarısını ödeyerek bu faturaları satın aldığını söylemesi; olaya şahit olan ve şirketin evrak işleri ile ilgilenen sanığın kardeşi ..."ın da ifadesinde ağabeyi olan sanığın tüm engellemelerine rağmen ..."ten komisyon karşılığı fatura satın aldığını söylemesi; çok sayıda çeşitli taşıt aracı bulunan sanığın bu kadar yüksek tutarlı faturalar karşılığında başkalarına nakliye işi yaptırmasının ticari icaplara uygun düşmediğinin anlaşılması karşısında, sanığa yüklenen 2007 ve 2008 takvim yıllarında sahte fatura kullanma suçunun unsurları itibariyle oluştuğu gözetilmeden, eksik incelemeyle yazılı şekilde beraat kararı verilmesi,
Yasaya aykırı, katılan vekilinin temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK"nin 321. maddesi uyarınca hükümlerin BOZULMASINA, 17.12.2019 tarihinde oy birliği ile karar verildi.