Taksirle yaralama - Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2019/8985 Esas 2020/6886 Karar Sayılı İlamı

12. Ceza Dairesi
Esas No: 2019/8985
Karar No: 2020/6886
Karar Tarihi: 09.12.2020

Taksirle yaralama - Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2019/8985 Esas 2020/6886 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Sanık, trafik denetimi yapmak üzere emniyet şeridinde seyreden ekip otosuna arkadan çarpması sonucu, içinde bulunan iki kişinin basit tıbbi müdahale ile giderilebilecek şekilde yaralanmasıyla taksirle yaralama suçu işlemiştir. Mahkeme tarafından sanık TCK'nın 89/4, 62, 53/1. maddeleri gereğince mahkum edilmiştir. Ancak, TCK'nın 53/1. maddesindeki hak yoksunlukları taksirli suçlar için uygulanamayacağı göz önüne alınmadan, sanık hakkında bu madde ile hak yoksunluğuna hükmedilmiştir. Bu sebeple, kararın bu bölümü hükümden çıkarılıp diğer yönleri usul ve kanuna uygun bulunarak hükmün düzeltilerek onanmasına karar verilmiştir.
Kanun maddelerinin açıklaması:
- TCK'nın 89/4 maddesi: \"Kusurlu olarak bir kişinin vücuduna acı verme veya sağlığını bozma\" suçunu düzenler.
- TCK'nın 62. maddesi: \"Taksir\" kavramını tanımlar.
- TCK'nın 53/1. maddesi: Suç işleyen kişinin bazı haklarından mahrum bırakılmasını öngörür. Ancak, taksirli suçlarda bu hüküm uygulanamaz.

12. Ceza Dairesi 2019/8985 E. , 2020/6886 K.

"İçtihat Metni"

Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK’nın 89/4, 62, 53/1. maddeleri gereğince mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık tarafından temyiz edilmekle, dosya incelendi gereği düşünüldü;
Olay tarihinde trafik denetimi yapmak üzere D 100 Tem otoyolu üzerinde emniyet şeridinde seyreden ekip otosuna, sanık ... idaresindeki otomobil ile arkadan çarpması sonucu ekip otosunun içinde bulunan, sanıktan şikayetçi olan iki kişinin basit tıbbi müdahale ile giderilebilecek şekilde yaralandığı, kaza tespit tutanağı ve trafik bilirkişi raporu ile sanığın tam kusurlu olarak kazaya sebebiyet verdiğinin tespit ve kabul edildiği olayda; kusur durumu, meydana gelen zararın ağırlığı dikkate alınarak,iki sınır arasında temel ceza belirlenirken suçun işleniş biçimi, failin taksire dayalı kusurunun yoğunluğu, maddede öngörülen cezanın üst sınırı nazara alınmak suretiyle, adalet ve hakkaniyet kurallarına uygun şekilde asgari hadden uzaklaşmak suretiyle ceza tayini gerektiğinin gözetilmemesi aleyhe temyiz bulunmadığından bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanığın bir nedene dayanmayan temyiz itirazlarının reddine,ancak;
TCK"nın 53/1. maddesindeki hak yoksunluklarının taksirli suçlarda uygulama olanağı bulunmadığı gözetilmeden, sanık hakkında anılan madde ile hak yoksunluğuna hükmedilmesi,
Kanuna aykırı olup, sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün bu sebepten dolayı 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 321. maddesi gereğince BOZULMASINA, ancak, yeniden yargılama gerektirmeyen bu hususun aynı Kanunun 322. maddesine göre düzeltilmesi mümkün bulunduğundan, hükmün 3. bendinde yer alan TCK"nın 53/1. maddesinin uygulanmasına ilişkin bölümün hükümden çıkarılması suretiyle sair yönleri usul ve kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 09.12.2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.