MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık
HÜKÜMLER : Mahkumiyet


Yerel mahkemece sanıklar hakkında hırsızlık suçundan verilen hükümler temyiz edilmekle, başvuruların süresi ve kararların niteliği ile suç tarihine göre dosya görüşüldü;
1)Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 03/04/2018 tarih, 2014/851 Esas ve 2018/144 Karar sayılı kararında, aynı yargı çevresindeki Ceza İnfaz Kurumunda başka bir suçtan hükümlü olarak bulunan ve Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 15/11/2018 tarih, 2018/339 Esas ve 2018/536 Karar sayılı kararında farklı yargı çevresindeki Ceza İnfaz Kurumunda başka bir suçtan hükümlü olarak bulunan, asıl mahkemesince yapılan sorgusu sırasında duruşmalardan bağışık tutulma isteğinde bulunmayan sanığın hükmün açıklandığı son duruşmada hazır bulundurulmayıp yokluğunda yargılama yapılarak karar verilmesinin savunma hakkının kısıtlanması niteliğinde olduğunun belirtildiği, UYAP"ta yer alan bilgilere göre hükmün açıklandığı duruşmanın yapıldığı 04/02/2015 tarihinde başka bir suçtan dolayı İzmir Kapalı Ceza İnfaz Kurumu’nda hükümlü bulunan ve duruşmalardan bağışık tutulma talebi bulunmayan sanık ...’in duruşmaya getirilmesi ya da SEGBİS aracılığıyla bağlanılması suretiyle duruşmaya katılımının sağlanması gerekirken yokluğunda mahkumiyetine karar verilerek 5271 sayılı CMK"nun 196. maddesine aykırı şekilde savunma hakkının kısıtlanması,
2)Yargıtay Ceza Genel Kurulu’nun 07/05/2019 tarih, 2017/13-4 Esas ve 2019/383 Karar numaralı kararında da kabul edildiği üzere; sanıkların markette kasiyer olarak çalışan katılanı basit bir yalanı aşan, başından beri katılanın iradesini fesada uğratma amacıyla ısrarlı ve kararlı bir şekilde devam eden birkaç kez para uzatıp geri almak ve katılan ile sürekli konuşmak suretiyle katılanı yanıltacak ve kandıracak yoğunluktaki, ustaca planlanıp sergilenen hileli davranışları sonucunda, katılanın rızasıyla fazladan 105,00 TL daha vermesini sağlayarak haksız menfaat elde edilmesi eyleminin hırsızlık suçunu değil dolandırıcılık suçunu oluşturduğu gözetilmeden sanık ... hakkında TCK’nun 142/2-b maddesi uyarınca hüküm kurulması ve hükümden sonra 02/12/2016 tarihinde 29906 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren 6763 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu ile Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun"un 34. maddesi ile değişik 5271 sayılı CMK"nun 253. maddesinin 1. fıkrasının (b) bendine eklenen alt bendler arasında yer alan ve 5237 sayılı TCK"nun 157. maddesinde tanımı yapılan dolandırıcılık suçunun uzlaşma kapsamına alındığının anlaşılması karşısında; 5237 sayılı TCK"nun 7/2. maddesi uyarınca; ""Suçun işlendiği zaman yürürlükte bulunan kanun ile sonradan yürürlüğe giren kanunların hükümleri farklı ise, failin lehine olan
kanun uygulanır ve infaz olunur."" hükmü de gözetilerek 6763 sayılı Kanun"un 35. maddesi ile değişik CMK"nun 254. maddesi uyarınca aynı Kanun"un 253. maddesinde belirtilen esas ve usûle göre uzlaştırma işlemleri yerine getirildikten sonra sonucuna göre sanığın hukuki durumunun yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Kabule göre;
1)Sanık ... bakımından Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 28/11/2017 tarih, 2014/486 Esas ve 2017/497 Karar sayılı kararı da gözetildiğinde sanığın, bina niteliğindeki markette kasiyer olarak çalışan şikayetçinin elindeki paraları herhangi bir zorlama olmadan alıp geri verdiği esnada tırnakçılık yöntemiyle bir kısmını çalması şeklindeki eyleminin suç tarihinde yürürlükte bulunan 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu"nun 142/1-b maddesine konu hırsızlık suçunu oluşturmasına rağmen aynı Kanun"un 142/2-b maddesi uyarınca cezalandırılması sonucu sanık hakkında yazılı şekilde fazla ceza tayini,
2)Sanık ... bakımından sarfına sebebiyet verdiği yargılama giderinin ayrı ayrı, ortak yapılan yargılama giderlerinin ise payları oranında alınmasına karar verilmesi gerekirken yargılama giderlerinin eşit olarak alınmasına karar verilmek sureti ile 5271 sayılı CMK’nun 326/2. maddesine aykırı davranılması ve ayrıca sanık ...’in payına düşen yargılama giderinin 6352 sayılı Kanun"un 100. maddesi ile 5271 sayılı CMK"nun 324. maddesinin dördüncü fıkrasına eklenen cümle gereğince, 6183 sayılı Amme Alacaklarının Tahsil Usulü Hakkında Kanun"un 106. maddesindeki terkin edilmesi gereken tutardan az olduğu ve bu nedenle sanığa yargılama gideri olarak yükletilmeyeceğinin gözetilmemesi,
3)Anayasa Mahkemesinin hükümden sonra 24/11/2015 tarih 29542 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanan 08/10/2015 tarih 2014/140 Esas 2015/85 sayılı kararı ile 5237 sayılı TCK"nun 53. maddesinin 1. fıkrasının (b) bendine yönelik olarak vermiş olduğu iptal kararı kapsam ve içerik itibarıyla yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanıklar ... ve ...’in temyiz talepleri bu bakımdan yerinde görüldüğünden, hükümlerin açıklanan nedenlerle tebliğnameye aykırı olarak BOZULMASINA, 17/12/2019 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.