Kullanmak için uyuşturucu madde bulundurma - Yargıtay 10. Ceza Dairesi 2018/3498 Esas 2019/5341 Karar Sayılı İlamı

10. Ceza Dairesi
Esas No: 2018/3498
Karar No: 2019/5341
Karar Tarihi: 09.09.2019

Kullanmak için uyuşturucu madde bulundurma - Yargıtay 10. Ceza Dairesi 2018/3498 Esas 2019/5341 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Mahkeme, sanık hakkında uyuşturucu madde bulundurma suçundan verilen tedavi ve denetimli serbestlik tedbirine uyulmaması nedeniyle mahkûmiyet kararı vermiştir. Sanık daha önce benzer bir suçtan dolayı tedavi ve/veya denetimli serbestlik tedbiri almamıştır. Bu nedenle, hükümden önce yürürlüğe giren TCK’nın 191. maddesinin 5. fıkrasının sanık lehine uygulanma şartları mevcut değildir. Mahkeme, sanık hakkında hapis cezasının, mal varlığına ilişkin adli para cezasından daha ağır nitelikte olduğunu ve adli para cezasının taksitlendirilmesi nedeniyle hapis cezasının adli para cezasına çevrilmesinin daha lehe olduğuna karar vermiştir. Mahkeme, TCK’nın 51. maddesi uyarınca hapis cezasını adli para cezasına çevirerek ertelemiştir. Kararda, 6545 sayılı Kanunun 68. maddesi ile değiştirilen TCK’nın 191. maddesinin 5. fıkrası ve TCK’nın 50. ve 51. maddeleri yer almaktadır.

10. Ceza Dairesi 2018/3498 E. , 2019/5341 K.

"İçtihat Metni"

:
Mahkeme : ... 19. Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Kullanmak için uyuşturucu madde bulundurma
Hüküm : Tedavi ve denetimli serbestlik tedbirine uyulmaması üzerine mahkûmiyet
Dosya incelendi.
GEREĞİ GÖRÜŞÜLÜP DÜŞÜNÜLDÜ :
Adli sicil kayıtları ve UYAP üzerinden yapılan araştırmada, sanık hakkında, bu suç tarihinden önce, aynı suçtan dolayı açılmış başka bir dava nedeniyle verilip kesinleşmiş herhangi bir tedavi ve/veya denetimli serbestlik tedbirinin bulunmadığı anlaşıldığından, hükümden önce 28.06.2014 tarihli Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren 6545 sayılı Kanunun 68. maddesi ile değiştirilen TCK"nın 191. maddesinin 5. fıkrasının sanık lehine uygulanma şartlarının bulunmaması nedeniyle, bu suçtan dolayı ilk olarak doğrudan tedavi ve denetimli serbestlik tedbiri uygulanan ve tedbirin infazı sırasında uyarıya rağmen yükümlülüklerini ihlal eden sanık hakkında yargılamaya devam olunarak hüküm kurulmuş olmasının 6545 sayılı Kanunun 85. maddesi ile 5320 sayılı Kanuna eklenen geçici 7. maddenin 3. fıkrasına uygun olduğu ve kişinin özgürlüğünü kısıtlaması nedeniyle hapis cezasının, mal varlığına ilişkin adli para cezasından daha ağır nitelikte olduğu, sanığın işi ve ödeme gücünün bulunması, adli para cezasının 24 eşit taksitle bağlanması da birlikte gözetildiğinde, sanık hakkında verilen hapis cezasının TCK’nın 50. maddesi uyarınca adli para cezasına çevrilmesi TCK’nın 51. maddesine göre ertelenmesinden daha lehe olduğundan, bozulan 25.10.2010 tarihli kararda TCK’nın 51. maddesinin uygulanmasının kazanılmış hak oluşturmadığı dikkate alınarak yapılan incelemede;
Bozmaya uyulduğu, yargılama sürecindeki işlemlerin yasaya uygun olarak yapıldığı, delillerin gerekçeli kararda gösterilip tartışıldığı, vicdanî kanının dosya içindeki belge ve bilgilerle uyumlu olarak kesin verilere dayandırıldığı, eylemin sanık tarafından gerçekleştirildiğinin saptandığı, eyleme uyan suç tipi ile yaptırımların doğru biçimde belirlendiği anlaşıldığından; sanığın yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddiyle, hükmün ONANMASINA, 09/09/2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.