Yargıtay 3. Hukuk Dairesi 2014/10975 Esas 2015/588 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ : SERİK 1. ASLİYE HUKUK (AİLE) MAHKEMESİ
TARİHİ : 20/12/2013
NUMARASI : 2013/747-2013/854

Taraflar arasında görülen tedbir nafakası davasının yapılan muhakemesi sonunda mahalli mahkemece verilen hüküm davalı tarafından temyiz edilmiştir.

Y A R G I T A Y K A R A R I

Temyiz isteminin süresi içinde olduğu anlaşıldıktan sonra dosyadaki bütün kağıtlar okunup gereği düşünüldü:
Davacı dilekçesinde; davalı ile 15.04.2013 tarihinde evlendiklerini, davalının her gün eve alkollü geldiğini, davalı tarafından sürekli hakarete uğradığını, evden kovulduğunu belirterek ayrı yaşamada haklı olduğu gerekçesiyle 600 TL tedbir nafakasının davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı cevap dilekçesi ile; davacının evi kendi isteğiyle terkettiğini, davacının ve kızının evde alkol aldıklarını ve huzursuzluk çıkarttıklarını, davacının ayrı yaşamada haklı olmadığını belirterek, davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece; davanın kısmen kabulü ile, davacı yararına dava tarihinden başlamak üzere aylık 400,00 TL tedbir nafakasının davalıdan alınarak davacıya verilmesine karar verilmiş, hüküm davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
4721 sayılı MK.nun 195.maddesi uyarınca, evlilik birliğinden doğan yükümlülüklerin yerine getirilmemesi veya evlilik birliğine ilişkin önemli bir konuda uyuşmazlığa düşülmesi halinde eşler ayrı ayrı veya birlikte hakimin müdahalesini isteyebilir. Hakim, gerektiği takdirde eşlerden birinin istemi üzerine konunda öngörülen önlemleri alır.
Aynı yasanın 197.maddesine göre de; eşlerden biri, ortak hayat sebebiyle kişiliği, ekonomik güvenliği veya ailenin huzuru ciddi biçimde tehlikeye düştüğü sürece ayrı yaşama hakkına sahiptir.
Birlikte yaşamaya ara verilmesi haklı bir sebebe dayanıyorsa hakim, eşlerden birinin istemi üzerine birinin diğerine yapacağı parasal katkıya, konut ve ev eşyasından yararlanmaya ve eşlerin mallarının yönetime ilişkin önlemleri alır.
Buna göre davacının ayrı yaşamada, haklı olup olmadığının araştırılması ve "ayrı yaşamada haklılık" olgusunun kanıtlanması gerekir.
Somut olayda; davacı ayrı yaşamada haklı olduğunun ispatı hususunda tanık deliline başvurmuştur. Ancak, dinlenen tanık beyanları, tarafların ayrı yaşamalarının nedeni hususunda tam ve kanaat verici değildir.
Buna göre dosya kapsamı, taraf ve tanık beyanları ile ayrı yaşamada haklı olduğu iddiasını ispat edemeyen davacı lehine davanın kısmen kabulü doğru görülmemiş, bozmayı gerektirmiştir.
Bu itibarla yukarıda açıklanan esaslar gözönünde tutulmaksızın yazılı şekilde hüküm tesisi isabetsiz, temyiz itirazları bu nedenlerle yerinde olduğundan kabulü ile hükmün HUMK.nun 428.maddesi gereğince BOZULMASINA ve peşin alınan temyiz harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 14.01.2015 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.