Mahkemesi : Bakırköy 6. İş Mahkemesi
Tarihi : 25/12/2012
Numarası : 2010/468-2012/661

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen hükmün, Yargıtay"ca incelenmesi davalı A.. Şirketi tarafından istenilmekle, temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşılmakla, dosya incelendi, gereği görüşüldü:
1.Dosyadaki yazılara, hükmün Dairemizce de benimsenmiş bulunan yasal ve hukuksal gerekçeleriyle dayandığı maddi delillere ve özellikle bu delillerin takdirinde bir isabetsizlik görülmemesine göre davalı A.. Şirketinin aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazlarının reddine.
2.Davacı vekili, davacının davalı asıl işveren A.. ve taşeronları olan diğer iki davalı firmada 2003 yılı Haziran ayında çalışmaya başladığını, görevinin formen (baş şöför) olduğunu, davacının 31/01/2006 yılında emekli olduğunu, kıdem ve ihbar tazminatının ödendiğini, aynı şirkette işten çıkarıldığı tarihe kadar çalışmasına devam ettiğini, iş akdinin işverence feshedildiği 01/04/2010 tarihine kadar çalışmasını aralıksız olarak sürdürdüğünü, sözleşmesinin haksız feshedildiğini iddia ederek kıdem ve ihbar tazminatı ile yıllık izin, ulusal bayram genel tatili ve fazla çalışma alacaklarının tahsilini talep etmiştir.
Davalı A.. Çimento vekili, davacının diğer davalıların çalışanı olduğu, asıl işveren alt işveren ilişkisi bulunmadığını savunarak davanın reddine karar verilmesini istemiştir.
Mahkemece davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Davacının sigorta hizmet cetveline göre 31.01.2006 tarihinde emekli olduktan sonra 01.12.2006 tarihinde yeniden çalışmaya başladığı, davalı Çalışkanlar Şirketinde 10.07.2007 tarihinde, N.. B.. yanında ise 08.11.2007 tarihinden itibaren çalıştığı dikkate alınmadan, 2007 yılı öncesi çalışmasının asıl işveren alt işveren ilişkisine dayalı olup olmadığı, işyeri devri ilişkisi bulunup bulunmadığı araştırılmadan Mahkemece hizmet süresi başlangıcının SGK kayıtlarında yer almayan 31.10.2006 tarihi olarak esas alınması hatalıdır.
3.Taraflar arasında işçiye ödenen aylık ücretin miktarı konusunda uyuşmazlık bulunmaktadır.
4857 sayılı İş Kanununda 32 nci maddenin ilk fıkrasında, genel anlamda ücret, bir kimseye bir iş karşılığında işveren veya üçüncü kişiler tarafından sağlanan ve para ile ödenen tutar olarak tanımlanmıştır.
Ücret kural olarak dönemsel (periyodik) bir ödemedir. Kanunun kabul ettiği sınırlar içinde tarafların sözleşme ile tespit ettiği belirli ve sabit aralıklı zaman dilimlerine, dönemlere uyularak ödenmelidir. Yukarıda değinilen Yasa maddesinde bu süre en çok bir ay olarak belirtilmiştir.
İş sözleşmesinin tarafları, asgarî ücretin altında kalmamak kaydıyla sözleşme özgürlüğü çerçevesinde ücretin miktarını serbestçe kararlaştırabilirler. İş sözleşmesinde ücretin miktarının açıkça belirtilmemiş olması, taraflar arasında iş sözleşmesinin bulunmadığı anlamına gelmez. Böyle bir durumda dahi ücret, Borçlar Kanunun 323 üncü maddesinin ikinci fıkrasına göre tespit olunmalıdır. İş sözleşmesinde ücretin kararlaştırılmadığı hallerde ücretin miktarı, işçinin kişisel özellikleri, işyerindeki ya da meslekteki kıdemi, meslek unvanı, yapılan işin niteliği, iş sözleşmesinin türü, işyerinin özellikleri, emsal işçilere o işyerinde ya da başka işyerlerinde ödenen ücretler, örf ve adetler göz önünde tutularak belirlenir.
Somut olayda, davacı ücretinin 1500,00 TL olduğunu iddia etmiş, davalı ise 810,00 TL brüt ücret ödendiğini savunmuştur. Davacı tanıkları davacı iddiasını doğrulamış ve Mahkemece bu ücrete itibar edilerek hüküm kurulmuştur.
Davacının ücretinin miktarı tartışmalıdır. İşçinin kıdemi, meslek unvanı, fiilen yaptığı iş, işyerinin özellikleri ve emsal işçilere ödenen ücretler gibi hususlar dikkate alındığında imzalı bordrolarda yer alan ücretin gerçeği yansıtmadığı şüphesi ortaya çıkmaktadır. Bu konuda tanık beyanları gözetilmeli ve işçinin meslekte geçirdiği süre, işyerinde çalıştığı tarihler, meslek unvanı ve fiilen yaptığı iş bildirilerek sendikalarla, ilgili işçi ve işveren
kuruluşlarından ve özellikle ilgili meslek odasından emsal ücretin ne olabileceği araştırılmalı ve tüm deliller birlikte değerlendirilerek bir sonuca gidilmelidir. Ücret araştırması yapılmadan eksik inceleme ile karar verilmesi hatalı olup bozma nedenidir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı nedenle BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde davalıya iadesine 18.03.2014 gününde oybirliğiyle karar verildi.