Hırsızlık - Yargıtay 17. Ceza Dairesi 2019/5415 Esas 2019/15257 Karar Sayılı İlamı

17. Ceza Dairesi
Esas No: 2019/5415
Karar No: 2019/15257
Karar Tarihi: 03.12.2019

Hırsızlık - Yargıtay 17. Ceza Dairesi 2019/5415 Esas 2019/15257 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Asliye Ceza Mahkemesi tarafından verilen bir kararda, hırsızlık suçu işlemekle suçlanan sanıkların suçu işledikleri kabul edilerek mahkumiyet hükümleri verildiği belirtilmiştir. Ancak sanıkların temyiz başvuruları sonucunda hükümlerin bazı noktalarının yerinde görülmediği ve BOZULMASINA karar verildiği ifade edilmiştir. BOZULAN hususlar şöyledir:
1) Sanık... hakkında, eyleminin 5237 sayılı TCK’nun 142/1-e maddesindeki suçu oluşturduğu kabul edilmesine rağmen hüküm kısmında aynı Yasa’nın 142/1-b maddesi gereği cezalandırılmasına karar verilerek gerekçe ile hüküm arasında çelişki yaratılması,
2) Sanıklar hakkında kurulan hükümlerde teşdiden denilmesine rağmen alt sınırdan ceza tayin edilmesi suretiyle hükümde çelişkiye sebep olunması,
3) T.C. Anayasa Mahkemesinin, TCK\"nun 53. maddesine ilişkin olan, 2014/140 Esas ve 2015/85 Karar sayılı iptal kararının, 24.11.2015 gün ve 29542 sayılı Resmi Gazete\"de yayımlanmış olması nedeniyle iptal kararı doğrultusunda TCK\"nun 53. maddesindeki hak yoksunluklarının yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
4) Suçu birlikte işleyen sanıklardan neden

17. Ceza Dairesi 2019/5415 E. , 2019/15257 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık
HÜKÜMLER : Mahkumiyet

Yerel mahkemece sanıklar hakkında hırsızlık suçundan verilen hükümler temyiz edilmekle, başvuruların süresi ve kararların niteliği ile suçların tarihine göre dosya görüşüldü:
Dosya ve duruşma tutanakları içeriğine, toplanıp karar yerinde incelenerek tartışılan hukuken geçerli ve elverişli kanıtlara, gerekçeye ve hakimin takdirine göre; suçun sanıklar tarafından işlendiğini kabulde usul ve yasaya aykırılık bulunmadığı anlaşılmış, diğer temyiz nedenleri de yerinde görülmemiştir.
Ancak;
1)Sanık ... hakkında, eyleminin 5237 sayılı TCK’nun 142/1-e maddesindeki suçu oluşturduğu kabul edilmesine rağmen hüküm kısmında aynı Yasa’nın 142/1-b maddesi gereği cezalandırılmasına karar verilerek gerekçe ile hüküm arasında çelişki yaratılması,
2)Sanıklar hakkında kurulan hükümlerde teşdiden denilmesine rağmen alt sınırdan ceza tayin edilmesi suretiyle hükümde çelişkiye sebep olunması,
3)T.C. Anayasa Mahkemesinin, TCK"nun 53. maddesine ilişkin olan, 2014/140 Esas ve 2015/85 Karar sayılı iptal kararının, 24.11.2015 gün ve 29542 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanmış olması nedeniyle iptal kararı doğrultusunda TCK"nun 53. maddesindeki hak yoksunluklarının yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
4)Suçu birlikte işleyen sanıklardan neden oldukları yargılama giderlerinin ""Ayrı ayrı"" yerine, "Eşit şekilde"" alınmasına hükmedilmesi suretiyle 5271 sayılı CMK’nın 326/2. maddesine aykırı davranılması,
Bozmayı gerektirmiş, sanıklar ... ve ...’ın temyiz nedenleri bu bakımdan yerinde görülmüş olduğundan, hükümlerin açıklanan nedenlerle tebliğnameye aykırı olarak BOZULMASINA, ancak yeniden yargılama yapılması gerektirmeyen bu hususların aynı Kanun"un 322. maddesi uyarınca düzeltilmesi mümkün bulunduğundan, sanık ... hakkında kurulan hükümdeki “142/1-b” ibaresi kaldırılarak yerine “142/1-e” ibaresinin eklenmesi, hükümlerden “teşdiden” kelimesinin kaldırılması, hükümlerden yargılama giderlerine ilişkin kısım çıkartılarak yerine, "Sanıkların birlikte sebebiyet verdikleri yargılama giderlerinden ayrı ayrı, ortak yargılama giderlerinden ise eşit olarak sorumlu tutulmalarına" cümlelerinin eklenmesi ve nihayet 5237 sayılı TCK"nun 53. maddesinin uygulanmasına ilişkin kısımlarının bütünüyle çıkarılarak yerine "T.C. Anayasa Mahkemesinin 24.11.2015 tarih ve 29542 sayılı
Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren 08.10.2015 tarih, 2014/140 Esas ve 2015/85 sayılı iptal kararı doğrultusunda yürürlükte bulunan TCK"nun 53. maddesinin sanıklar hakkında uygulanmasına" cümlesi eklenmek suretiyle sair yönleri usul ve kanuna uygun bulunan hükümlerin DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 03/12/2019 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.