MAHKEMESİ :Asliye Hukuk Mahkemesi

Davacı-karşı davalı ... vekili Avukat ... tarafından, davalı-karşı davacı ... aleyhine 06/09/2013 gününde verilen dilekçe ile manevi tazminat, davalı-karşı davacı ... vekili Avukat ... tarafından ise davacı-karşı davalı ... aleyhine 04/10/2013 gününde verilen dilekçe ile manevi tazminat istenmesi üzerine mahkemece yapılan yargılama sonunda; asıl ve karşı davanın kısmen kabulüne dair verilen 03/03/2015 günlü kararın Yargıtay’ca incelenmesi davacı-karşı davalı vekili tarafından süresi içinde istenilmekle temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra tetkik hakimi tarafından hazırlanan rapor ile dosya içerisindeki kağıtlar incelenerek gereği görüşüldü.
1-Davacı- karşı davalının, karşı davada aleyhine hükmedilen manevi tazminata yönelik temyiz itirazlarının incelenmesinde;
Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunu"nun 5236 sayılı Kanun ile eklenen ek 4. madde gereğince HUMK’nun 427. maddesi uyarınca temyize konu bölümünün 2.080,00 TL’yi geçmemesi durumunda karar kesindir. Somut olayda temyize konu olan tutar, bu düzeye ulaşmadığından davacı-karşı davalının temyiz inceleme isteğinin reddi gerekmiştir.
2-Davacı-karşı davalının asıl davaya yönelik temyiz itirazına gelince;
Asıl ve karşı dava, haksız fiilden kaynaklanan manevi tazminat istemine ilişkindir. Mahkemece, asıl ve karşı davanın kısmen kabulüne karar verilmiş; hüküm davacı-karşı davalı tarafından temyiz edilmiştir.
Asıl davada davacı vekili, davalının müvekkilini kasten yaraladığını, eylemi nedeniyle ceza mahkemesinde cezalandırılmasına karar verildiğini belirterek oluşan manevi zararın tazmini isteminde bulunmuştur.
Davalı, davanın reddedilmesi gerektiğini savunmuştur.
Mahkemece, davalının orantısız güç kullandığı gerekçesiyle asıl davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Türk Borçlar Kanunu"nun 56. maddesi (818 sayılı Borçlar Kanunu"nun 47. maddesi) hükmüne göre hakimin özel halleri gözönünde tutarak manevi zarar adı ile hak sahibine verilmesine karar vereceği bir para tutarı adalete uygun olmalıdır. Hükmedilecek bu para, zarara uğrayanda manevi huzuru doğurmayı gerçekleştirecek tazminata benzer bir fonksiyonu olan özgün bir nitelik taşır. Bir ceza olmadığı gibi mal varlığı hukukuna ilişkin bir zararın karşılanmasını da amaç edinmemiştir. O halde bu tazminatın sınırı onun amacına göre belirlenmelidir. Takdir edilecek miktar, mevcut halde elde edilmek istenilen tatmin duygusunun etkisine ulaşmak için gerekli olan kadar olmalıdır. 22/06/1966 günlü ve 7/7 sayılı Yargıtay içtihadı birleştirme kararının gerekçesinde takdir olunacak manevi tazminatın
tutarını etkileyecek özel hâl ve şartlar da açıkça gösterilmiştir. Bunlar her olaya göre değişebileceğinden hakim bu konuda takdir hakkını kullanırken ona etkili olan nedenleri de karar yerinde objektif ölçülere göre isabetli bir biçimde göstermelidir.
Dava konusu olayda; yaralanmanın niteliği, olayın işleniş biçimi, olay tarihi, tarafların ekonomik ve sosyal durumları ile yukarıda belirtilen ilkeler birlikte değerlendirildiğinde, davacı lehine hükmedilen manevi tazminat tutarı azdır. Daha üst düzeyde manevi tazminata hükmedilmek üzere kararın bozulması gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda (1) numaralı bentte gösterilen nedenlerle karşı davaya yönelik temyiz istemi yönünden davacı-karşı davalının temyiz dilekçesinin REDDİNE, temyiz edilen kararın yukarıda (2) numaralı bentte gösterilen nedenlerle asıl dava yönünden davacı yararına BOZULMASINA ve peşin alınan harcın istek halinde geri verilmesine 01/11/22017 gününde oybirliğiyle karar verildi.