Yargıtay 21. Hukuk Dairesi 2016/6796 Esas 2017/8873 Karar Sayılı İlamı

Davacı, iş kazası sonucu maluliyetinden doğan maddi ve manevi tazminatın ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin kısmen kabulüne karar vermiştir.
Hükmün davalılardan vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan sonra düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okundu, işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar verildi.

K A R A R

Temyiz isteminin yerel mahkemece reddine dair 26.02.2016 tarihli hükmün temyizen incelenmesinin davalı vekili tarafından istenilmesi üzerine dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü.
Temyiz olunan karar temyiz isteminin reddine ilişkin ek karardır.
Olayda, 29.12.2015 tarihli kısa karar, davalıların yokluğunda verilmiş olup gerekçeli karar 28.01.2016 tarihinde tebliğ olunmasına rağmen davalı vekili 11.02.2016 (perşembe) havale tarihli dilekçesi ve aynı günlü temyiz harç makbuzu ile kararı temyiz etmiş, süresinde yapılmayan temyiz talebinin reddine ilişkin verilen Ek Karar ilgili davalı vekiline 15.03.2016 günü tebliğ edilmiş, davalı vekili bu kez temyizin reddi kararını 21.03.2016 günü, süresinde temyiz etmiştir.
O halde, 8 günlük temyiz süresi fazlasıyla geçtiği için davalı vekilinin temyiz dilekçesinin reddi cihetine gitmek gerektiğinden davalı vekilinin yerinde görülmeyen bütün temyiz itirazlarının reddiyle usule ve kanuna uygun olan Ek Kararın onanması gerekmiştir.
S O N U Ç: Yukarıda açıklanan nedenlerle davalı vekilinin yerinde bulunmayan temyiz itirazlarının reddiyle usule ve kanuna uygun olan 26.02.2016 tarihli ek kararın ONANMASINA, aşağıda yazılı temyiz harcının temyiz edene yükletilmesine, 06.11.2017 gününde oybirliğiyle karar verildi.