Hırsızlık - Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2019/9730 Esas 2019/12584 Karar Sayılı İlamı

2. Ceza Dairesi
Esas No: 2019/9730
Karar No: 2019/12584
Karar Tarihi: 09.07.2019

Hırsızlık - Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2019/9730 Esas 2019/12584 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Mahkeme, hırsızlık suçu nedeniyle sanığın mahkumiyetine karar vermiştir. Ancak, Tebligat Kanunu'nun hükümlerine uyulmadığı için kararın sanığa usulüne uygun olarak tebliğ edilmediği anlaşılmıştır. Ayrıca, Anayasa Mahkemesi'nin TCK'nın 53. maddesiyle ilgili bazı hükümlerinin iptaline ilişkin kararı göz önünde bulundurularak, hak yoksunluklarının infaz aşamasında uygulanması gerektiği belirtilmiştir. Kanun maddeleri ise şöyle açıklanabilir:
- Tebligat Kanunu'nun 10/2. fıkrası: Bilinen en son adresin tebligata elverişli olmadığı durumlarda adres kayıt sistemi üzerinden tebligat yapılması gerektiğini belirler.
- Tebligat Kanunu'nun 21/1. maddesi: Tebligatın normal yolla yapılması gerektiğini belirtir.
- Tebligat Kanunu'nun 21/2. maddesi: Tebligatın bir kez normal yolla yapılamadığı durumlarda, adres kayıt sistemi üzerinden uyarı yapılarak tebligatın yapılması gerektiğini belirler.
- Tebligat Kanunu'nun 23/1-8 maddeleri ve Tebligat Kanunu'nun Uygulanmasına Dair Yönetmelik'in 16/2. maddesi: Tebligatın usulüne uygun olarak yapılması gerektiğini, adres kayıt sistemi üzerinden tebligat yapılamadığı durumlarda ise tebliğ imkansızlığı durumunda Tebligat Kanunu'nun 21/2. maddesi uyarınca adres kayıt sistemi üzerinden tebligatın yapılması gerektiğini belirtir.
-

2. Ceza Dairesi 2019/9730 E. , 2019/12584 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü;
7201 sayılı Tebligat Kanunu"nun 10/2. fıkrasının, “Bilinen en son adresin tebligata elverişli olmadığının anlaşılması veya tebligat yapılamaması hâlinde, muhatabın adres kayıt sisteminde bulunan yerleşim yeri adresi, bilinen en son adresi olarak kabul edilir ve tebligat buraya yapılır.” hükmü ile gerçek kişilere yapılacak tebligat ile ilgili olarak iki aşamalı bir yöntem benimsenmiş olması karşısında, önce bilinen en son adres (bilinen bir adres yoksa ya da bilinen en son adres ile adres kayıt sistemindeki adres aynı ise MERNİS adresi olduğu belirtilmeksizin adres kayıt sistemindeki adres) esas alınarak, Tebligat Kanunu"nun 21/1. maddesine göre normal tebligat çıkarılıp, çıkarılan tebligatın bila tebliğ iade edilmesi halinde, aynı Kanun"un 21/2. maddesi uyarınca adres kayıt sistemindeki adres bilinen en son adres olarak kabul edilerek, merci tarafından, tebligata, Tebligat Kanunu"nun 23/1-8 ve Tebligat Kanunu"nun Uygulanmasına Dair Yönetmeliğin 16/2. maddesi hükümlerine göre, “Tebligat çıkarılan adres muhatabın adres kayıt sistemindeki adresi olduğundan, tebliğ imkansızlığı durumunda, tebligatın, Tebligat Kanunu"nun 21/2. maddesine göre bu adrese yapılması” gerektiğine dair şerh düşülerek tebliğ işlemlerinin tamamlanması gerekirken; dosya kapsamına göre yokluğunda verilen kararın sanığa, Tebligat Kanunu’nun 21/2. maddesine göre kovuşturma aşamasında bildirdiği ve aynı zamanda da MERNİS adresine doğrudan 16.12.2014 tarihinde tebliğ edildiği, ancak doğrudan MERNİS adresine yapılan tebliğ işleminin usulüne uygun olmadığının anlaşılması karşısında; sanığın 24.06.2015 tarihli temyiz isteminin öğrenme üzerine süresinde olduğu belirlenerek yapılan incelemede,
5237 sayılı TCK"nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesi"nin 24/11/2015 tarihinde yürürlüğe giren 08/10/2015 gün ve 2014/140 esas, 2015/85 sayılı kararı da nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının uygulanmasının infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
Yapılan duruşmaya, toplanan delillere, gerekçeye, hakimin kanaat ve takdirine göre temyiz itirazları yerinde olmadığından reddiyle hükmün ONANMASINA, 09.07.2019 gününde oybirliğiyle karar verildi.