Yargıtay 7. Hukuk Dairesi 2013/26359 Esas 2014/9456 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi : Adana 4. İş Mahkemesi
Tarihi : 19/09/2013
Numarası : 2011/265-2013/455

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen hükmün, Yargıtayca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dosya incelendi, gereği görüşüldü:
1-Dosyadaki yazılara, hükmün Dairemizce de benimsenmiş bulunan yasal ve hukuksal gerekçeleriyle dayanağı maddi delillere ve özellikle bu delillerin takdirinde bir isabetsizlik görülmemesine göre davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışındaki temyiz itirazlarının reddine,
2-Taraflar arasında yıllık izin alacağı bulunup bulunmadığı uyuşmazlık konusudur.
Davacı yıllık izinlerinin kullandırılmadığı gibi ücretinin de ödenmediğini iddia ederek yıllık izin alacağı talep etmiş, davalı ise yıllık izinlerin kullandırıldığını savunarak davacıya ait yurda giriş-çıkış kayıtlarının ( pasaport kayıtları) getirtilmesini talep etmiştir.
Mahkemece, davalının pasaport kayıtlarının getirtilmesine ilişkin talebi yerine getirilmeksizin yıllık izin alacağı hüküm altına alınmıştır.
Oysa davalı işveren aleyhine işçilik alacakları ile ilgili olarak dava açan bir kısım işçiler ile ilgili Adana İş Mahkemelerince verilen bazı kararların temyiz edilmesi üzerine Yargıtay 22. Hukuk Dairesince ve Dairemizce onandıkları görülmüştür. Onanan bu kararlar da incelendiğinde işçilere ait pasaport kayıtlarının getirtilip işçilerin yurda giriş ve çıkış tarihleri belirlenmiş ve netice de yıllık izin alacağının bulunmadığı belirtilerek yıllık izin alacağının reddine karar verilmiştir. ( Bknz: Yargıtay 22 HD. 10.12.2013 tarih ve 2013/82 E-2013/28741 K sayılı ilamı ile Dairemizin 26.03.2014 tarih ve 2013/15774 E-2014/6849 K sayılı onama kararları)
Dolayısıyla davalı işveren aleyhine işçilik alacağı açan bazı işçilere ait yukarıda belirtilen onanmış kararlar da dikkate alınarak davacının yurda giriş ve çıkış kayıtları getirtilip davacının yıllık izin alacağının bulunup bulunmadığı tereddütsüz belirlenip sonucuna göre karar verilmesi gerekirken eksik inceleme ile yıllık izin alacağının hüküm altına alınması hatalıdır.
3-Taraflar arasında fazla çalışma alacağı uyuşmazlık konusudur.
Davacı, günlük 12-15 saat arası ve hafta sonları da dahil çalıştırıldığını iddia ederek fazla çalışma ve hafta tatili ile genel tatil alacaklarını da talep etmiş, davalı ise davanın reddini savunmuştur.
Mahkeme, toplanan deliller ve bilirkişi raporu doğrultusunda diğer alacakları yanında hafta tatili, genel tatil ve fazla çalışma alacakları yönünden davanın kısmen kabulüne karar vermiştir.
Somut olayda hükme esas alınan bilirkişi raporu incelendiğinde, davacının haftanın 6 günü 07.00-18.00 saatleri arası günde 11 saat çalışma süresinden 1 saat ara dinlenme ile haftalık 60 saat çalıştığı tespit edildikten sonra haftanın 3 günü saat 20.00 ye kadar da çalışma olduğu belirtilerek 2 şer saatten 6 saat daha çalıştığı belirtilip haftalık 66 saat çalışma ve dolayısıyla haftalık 21 saat fazla çalışma yaptığı belirtilerek hesaplama yapılmıştır.
Öncelikle bu hesaplama şekli hatalıdır.
Yapılması gereken davacının günlük çalışma süresinin belirlenmesi ve buna göre ara dinlenme süresi de belirlenip günlük fiili çalışma süresinin tespiti olmalıdır. Yani haftanın 3 günü 07,00-20.00 saatleri arası günlük 13 saat çalışma süresinden en az 1,5 saat ara dinlenme süresi düşülerek günlük fiili çalışma tespit edilmeli diğer 3 gün yönünden ise 07.00-18.00 saatleri arası 11 saat çalışmadan en az 1 saat ara dinlenme süresi düşülerek fiili günlük çalışma süresi belirlendikten sonra haftalık fiili çalışma süresi belirlenmeli ve 4857 sayılı Yasanın 41.maddesinde düzenlenen yasal haftalık 45 saat çalışmadan düşülerek haftalık fazla çalışma süresi ve dolayısıyla haftalık fazla çalışma alacağını belirlenmektir.
Mahkemece, yukarıda belirtilen hususları içermeyen ve dolayısıyla günlük fiili çalışma süresi ve ara dinlenme süresi eksik/fazla hesaplanmasına neden olan eksik incelemeye dayalı rapor esas alınarak fazla çalışma alacağının hüküm altına alınması hatalıdır.
O halde davalı vekilinin bu yöne ilişkin temyiz itirazı kabul edilmeli ve karar bozulmalıdır.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı nedenle BOZULMASINA temyiz harcının istek halinde temyiz eden davalıya iadesine, 29/04/2014 gününde oybirliğiyle karar verildi.