MAHKEMESİ : ADLİYE MAHKEMESİ

Taraflar arasında görülen davada Ankara 1. Fikri ve Sınaî Haklar Hukuk Mahkemesince verilen 28/11/2017 tarih ve 2015/459 E.- 2017/392 K. sayılı kararın davacı vekili tarafından istinaf edilmesi üzerine, istinaf isteminin esastan reddine dair Ankara Bölge Adliye Mahkemesi 20. Hukuk Dairesi"nce verilen 01/03/2019 tarih ve 2018/812 E. - 2019/227 K. sayılı kararın Yargıtay"ca incelenmesi davacı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, asıl ve birleşen davada, müvekkilinin 16.08.2013 tarihinde 2013/69908 numaralı “lezzetin efendisi turkish kebab saitefendi lezzetin kısa tarifi+şekil” ibareli marka başvurusunda bulunduğunu, Markalar Dairesi Başkanlığınca dava dışı kişi adına tescilli markaya dayalı olarak başvurunun, 556 sayılı KHK’nın 7/1-b maddesi uyarınca kısmen reddedildiğini, kalan mal ve hizmetler bakımından başvurunun ilanına birleşen davalı tarafından adına tescilli “SAİT”, “KEBAPÇI SAİT” ve “SAİT ET LOKANTASI” ibareli markalara dayalı olarak itiraz edildiğini, itiraz üzerine Markalar Dairesi Başkanlığınca 29, 30 ve 43. sınıf mal ve hizmetlerin başvuru kapsamından çıkartıldığını, bu karara müvekkilinin yaptığı itirazın ise YİDK tarafından reddedildiğini, söz konusu kararın yerinde olmadığını, başvuru konusu ibare ile davalının itirazına mesnet markalar arasında iltibasa yol açacak düzeyde bir benzerliğin bulunmadığını, karıştırılma ihtimallerinin de olmadığını, ayrıca müvekkiline ait tescilli 2012/81605 sayılı “SAİT EFENDİ” ibareli markası ile 2014/59632 nolu “LEZZETİN EFENDİSİ SAİTEFENDİ LEZETİN KISA TARİFİ” ibareli ve 2013/69908 nolu “LEZZETİN EFENDİSİ TURKISH KEBAB SAİTEFENDİ LEZZETİN KISA TARİFİ” ibareli marka başvurularının bulunduğunu, müvekkilinin dava konusu marka başvurusu ile diğer markalarının tanınmış markalar olduğunu, “SAİT” ibaresinin müvekkilinin vefat eden babasının adı olması nedeniyle herşeyden önce manevi bir değerinin bulunduğunu, müvekkilinin “SAİT EFENDİ” markasının devamı olarak, seri marka niteliğindeki dava konusu marka başvurusunu yaptığını ileri sürerek, YİDK’in 2015-M-9615 sayılı kararının iptaline karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı TPMK vekili, başvuru kapsamından çıkarılan mal ve hüzmetler yönünden dava konusu başvuru ile redde mesnet markalar arasında iltibasa yol açacak derecede benzerlik bulunduğunu savunarak, davanın reddini istemiştir.
Davalı şirket vekili, müvekkilinin 1968 yılından beri lokantacılık sektöründe olup, 1980 yılından beri “SAİT” esas unsurlu markaları ile faaliyetlerini sürdürdüğünü, müvekkili adına tescilli redde mesnet markalar ile dava konusu başvuru arasında iltibasa yol açacak düzeyde benzerlik bulunduğunu savunarak, davanın reddini istemiştir.
Mahkemece, iddia, savunma, bilirkişi raporu, toplanan deliller ve tüm dosya kapsamına göre; dava konusu başvurunun kapsadığı tüm hizmetlerin redde mesnet markaların tescil kapsamındaki hizmetlerle aynı/aynı tür olduğu, başvuru kapsamındaki tüm mal ve hizmetler yönünden 556 sayılı KHK’nın 8/1-b hükmü anlamında benzerlik ve iltibas riski bulunduğu, davacı yanın seri marka iddiasının kanıtlanamadığı, tanınmışlık iddiası kanıtlanmadığı gibi uyuşmazlığın halline etkisinin de olmayacağı gerekçesiyle davanın reddine karar verilmiştir.
Karara karşı davacı vekili, istinaf kanun yoluna başvurusunda bulunmuştur.
Bölge Adliye Mahkemesince, "sait efendi LEZZETİN EFENDİSİ TURKISH KEBAB LEZZETİN KISA TARİFİ" ibareli başvuru ile redde mesnet "SAİT" asıl unsurlu markalar arasında 556 sayılı KHK"nın 8/1-b maddesi anlamında ortalama alıcılar nezdinde görsel, işitsel ve anlamsal olarak bıraktıkları genel izlenim itibariyle ilişkilendirilme ihtimalini de içerecek şekilde iltibas tehlikesinin bulunduğu, zira taraf markalarının asli unsurlarının "SAİT" ibaresinden oluştuğu, davacının ibare üzerinde kendisine müktesep hak sağlayacak nitelikte bir markasının bulunmadığı, davacı vekilinin istinaf başvurusunun esas yönünden reddine karar verilmiştir.
Kararı, davacı vekili temyiz etmiştir.
Yapılan yargılama ve saptanan somut uyuşmazlık bakımından uygulanması gereken hukuk kuralları gözetildiğinde İlk Derece Mahkemesince verilen kararda bir isabetsizlik olmadığının anlaşılmasına göre yapılan istinaf başvurusunun HMK"nın 353/b-1 maddesi uyarınca Bölge Adliye Mahkemesince esastan reddine ilişkin kararın usul ve yasaya uygun olduğu kanısına varıldığından Bölge Adliye Mahkemesi kararının onanmasına karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarda açıklanan nedenlerle, davacı vekilinin temyiz isteminin reddi ile Bölge Adliye Mahkemesince verilen kararın HMK"nın 370/1. maddesi uyarınca ONANMASINA, HMK"nın 372. maddesi uyarınca işlem yapılmak üzere dava dosyasının Bölge Adliye Mahkemesine gönderilmesine, aşağıda yazılı bakiye 10,00 TL temyiz ilam harcının temyiz eden davacıdan alınmasına, 22/01/2020 tarihinde kesin olarak oybirliğiyle karar verildi.