Yargıtay 4. Hukuk Dairesi 2014/7502 Esas 2015/373 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ : Bafra 3. Asliye Hukuk Mahkemesi
TARİHİ : 23/12/2013
NUMARASI : 2012/22-2013/525

Davacılar G.. K.. vdl vekili Avukat Ömer tarafından, davalılar E.. İ.. vdl aleyhine 11/07/2012 gününde verilen dilekçe ile tazminat istenmesi üzerine mahkemece yapılan yargılama sonunda; davanın kısmen kabulüne dair verilen 23/12/2013 günlü kararın Yargıtay’ca incelenmesi davalılar vekili tarafından süresi içinde istenilmekle temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra tetkik hakimi tarafından hazırlanan rapor ile dosya içerisindeki kağıtlar incelenerek gereği görüşüldü.
Dava, cinsel saldırı nedeniyle maddi ve manevi tazminat istemine ilişkindir. Mahkemece davanın kısmen kabulüne karar verilmiş, karar davalılar vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Davalılar Emine ve Y.. İ.., olay tarihinde 18 yaşından küçük olan E.. İ..’in anne ve babası olup dava, 4721 sayılı MK 369. maddesi kapsamında ev başkanının sorumluluğu esasına dayanmaktadır. 4787 sayılı Aile Mahkemelerinin Kuruluş ve Yargılama Usullerine Dair Kanun’un 4/1. maddesi; 4721 sayılı Medeni Kanun’un İkinci Kitabı’ndan Üçüncü Kısım hariç olmak üzere (TMK.md.118-395, 5133 sayılı Kanun md.2-3) kaynaklanan bütün davaların Aile Mahkemesi’nde bakılacağını, geçici 1. maddesi de; sonuçlanmamış davaların yetkili ve görevli Aile Mahkemesi’ne devredileceğini hükme bağlamıştır. Bu haliyle uyuşmazlığın Aile Mahkemesi’nde çözümlenmesi gerekir. Şu durumda, davaya aile mahkemesi sıfatı ile bakılması gerekirken asliye hukuk mahkemesi sıfatı ile bakılarak sonuçlandırılması doğru değildir. Bu nedenle usul ve yasaya aykırı olan kararın bozulması gerekmiştir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın, yukarıda gösterilen nedenle BOZULMASINA, bozma sebebine göre diğer temyiz itirazlarının incelenmesine yer olmadığına ve peşin alınan harcın istek halinde geri verilmesine 19/01/2015 gününde oybirliğiyle karar verildi.