MAHKEMESİ : Ankara 4. Asliye Hukuk Mahkemesi
TARİHİ : 31/12/2012
NUMARASI : 2010/423-2012/718

Davacı-karşı davalı H.. Y.. vekili Avukat Fahrettin tarafından, davalı-karşı davacılar D.. Ö.. vd aleyhine 27/09/2010 gününde verilen dilekçe ile tazminat istenmesi üzerine mahkemece yapılan yargılama sonunda; asıl ve karşı davanın kısmen kabulüne dair verilen 31/12/2012 günlü kararın Yargıtay’ca incelenmesi davalı-karşı davacılar vekilleri tarafından süresi içinde istenilmekle temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra tetkik hakimi tarafından hazırlanan rapor ile dosya içerisindeki kağıtlar incelenerek gereği görüşüldü.
1-Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı kanıtlarla yasaya uygun gerektirici nedenlere, özellikle delillerin değerlendirilmesinde bir isabetsizlik görülmemesine göre davalı-karşı davacıların aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları reddedilmelidir.
2- Davalı-karşı davacıların diğer temyiz itirazlarına gelince;
Dava, kasten yaralama nedeniyle uğranılan zararın tazmini istemine ilişkindir. Mahkemece, asıl dava ve karşı davanın kısmen kabulüne karar verilmiş; hüküm, davalı-karşı davacılar vekillerince temyiz olunmuştur.
Davacı, taraflar arasında tartışmanın kavgaya dönüştüğünü, bu sırada davalıların kendisini yaraladıklarını iddia ederek, uğranılan zararın davalılardan tazminini talep etmiştir.
Davalılar, asıl davanın reddini savunmuşlar, ayrıca davacının da kendilerine saldırdığını iddia ederek uğranılan zararın davacı-karşı davalıdan tazminini talep etmişlerdir.
Mahkemece, alınan bilirkişi raporuna göre asıl dava ve karşı davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Borçlar Kanunu’nun 47. maddesi hükmüne göre hakimin özel halleri göz önünde tutarak manevi zarar adı ile hak sahibine verilmesine karar vereceği bir para tutarı adalete uygun olmalıdır. Hükmedilecek bu para, zarara uğrayanda manevi huzuru doğurmayı gerçekleştirecek tazminata benzer bir fonksiyonu olan özgün bir nitelik taşır. Bir ceza olmadığı gibi malvarlığı hukukuna ilişkin bir zararın karşılanmasını da amaç edinmemiştir. O halde bu tazminatın sınırı onun amacına göre belirlenmelidir. Takdir edilecek miktar, mevcut halde elde edilmek istenilen tatmin duygusunun etkisine ulaşmak için gerekli olan kadar olmalıdır. 22/06/1966 günlü ve 7/7 sayılı Yargıtay İçtihadı Birleştirme Kararının gerekçesinde takdir olunacak manevi tazminatın tutarını etkileyecek özel hal ve şartlar da açıkça gösterilmiştir. Bunlar her olaya göre değişebileceğinden hakim bu konuda takdir hakkını kullanırken ona etkili olan nedenleri de karar yerinde objektif ölçülere göre isabetli bir biçimde göstermelidir.
Davaya konu olayda; tarafların kusur durumu, olayın oluş şekli, eylemin karşılıklı olması, asıl dava davacısında meydana gelen yaralanmanın niteliği ve yukarıdaki ilkeler dikkate alındığında; asıl dava davacısı H.. Y.. yararına hükmedilen 5.000,00 TL ve 2.500,00 TL miktarındaki manevi tazminat miktarı fazladır, davacı yararına daha alt düzeyde manevi tazminata hükmedilmek üzere kararın bozulması gerekmiştir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda (2) sayılı bentte açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, davalı-karşı davacıların diğer temyiz itirazlarının (1) sayılı bentte açıklanan nedenlerle reddine ve peşin alınan harcın istek halinde geri verilmesine 19/01/2015 gününde oybirliğiyle karar verildi.