KARAR

Bir kimseyi fuhşa teşvik etmek, fuhuş için aracılık etmek veya yer temin etmek suçundan sanık ..."in, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu"nun 227/2, 227/5, 62 ve 52. maddeleri gereğince 2 yıl 6 ay hapis ve 100,00 Türk lirası adlî para cezası ile cezalandırılmasına dair Nizip 2. Asliye Ceza Mahkemesinin 17/10/2017 tarihli ve 2013/551 esas, 2017/422 sayılı kararını kapsayan dosya incelendi.
İstem yazısında; “Dosya kapsamına göre, sanık hakkında atılı suçtan verilen cezadan, eylemini koruma ve gözetim yükümlülüğünde olan annesine karşı işlediği iddiasıyla 5237 sayılı Kanun"un 227/5. maddesi uyarınca artırım yapılmış ise de; sanığın mağdur annesine karşı ne şekilde bir koruma ve gözetim yükümlülüğünün olduğunun anılan kararda açıklanmadığı gibi dosya kapsamında da sanığın annesi olan mağdur üzerinde koruma ve gözetim yükümlülüğünün bulunduğuna dair somut bir delil bulunmadığından, sanık hakkında anılan düzenleme uyarınca artırım yapılamayacağı gözetilmeden, yazılı şekilde fazla ceza tayin edilmesinde isabet görülmemiştir.” denilmektedir.
Hukuksal Değerlendirme:
Sanık hakkında Nizip 2. Asliye Ceza Mahkemesi’nin 17/10/2017 tarihli 2013/551 esas, 2017/422 karar sayılı kararı kapsamında, fuhuş suçundan mahkumiyet hükmü kurulduğu, bu hükmün temyiz edilmemesi üzerine 02/01/2018 tarihinde Mahkemesince kesinleştirildiği, sanık hakkında kurulan mahkumiyet hükmünde TCK’nın 227/5. maddesinin hatalı uygulandığı gerekçesi ile kanun yararına bozma talebinde bulunduğu görülmüşse de;
İncelenen dosyada, mahkumiyet hükmünün sanığın yokluğunda verildiği, gerekçeli kararın da sanıkla bu dosya kapsamında aralarında husumet bulunan annesi ...’e tebliğ edildiği, sanıkla gerekçeli kararı sanık adına tebliğ alan annesinin yargılamaya konu bu dosya kapsamında aralarında husumet bulunmasından dolayı 7201 sayılı Tebligat Kanunu’nun 39. maddesi uyarınca gerekçeli karar tebliğinin geçersiz olduğu, dolayısı ile sanık hakkında kurulan mahkumiyet hükmünün usulüne uygun kesinleşmediği,
Böylelikle kanun yararına bozmaya konu edilebilecek kesinleşmiş bir hüküm bulunmadığından kanun yararına bozma talebinin reddine karar vermek gerekmiştir.
Sonuç ve Karar:
Yukarıda açıklanan nedenlerle;
Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının düzenlediği tebliğnamedeki düşünce yerinde görülmediğinden, CMK"nın 309. maddesi uyarınca KANUN YARARINA BOZMA İSTEĞİNİN REDDİNE, dosyanın Adalet Bakanlığına sunulmak üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı"na TEVDİİNE, 09/12/2019 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.