Cinsel taciz - Yargıtay 14. Ceza Dairesi 2016/773 Esas 2017/1166 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Cinsel taciz
HÜKÜM : Mahkûmiyet, temyiz isteminin reddi

İlk derece mahkemesince verilen hüküm ile temyiz isteminin reddine dair Ek karar temyiz edilmekle dosya incelendi.
Mahkemece sanığın yokluğunda verilen hükmün duruşmada bildirdiği adres yerine doğrudan mernis adresine Tebligat Kanununun 21/2. maddesine göre tebliğ edilmesi karşısında, anılan tebligatın usulsüz olması nedeniyle sanığın sunduğu 08.10.2015 tarihli temyiz dilekçesinin süresinde kabulü yerine yazılı şekilde kanuni süresinden sonra yapılan temyiz isteminin reddine dair verilip hukuki dayanaktan yoksun bulunan Ek kararın kaldırılmasına karar verildikten sonra yapılan incelemede gereği düşünüldü:
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun Dairemizce de benimsenen 21.06.2005 gün ve 61/82 sayılı Kararında vurgulandığı üzere, hükmün temyiz edilebilir olup olmadığını belirleme bakımından hüküm tarihindeki kanuni düzenlemenin dikkate alınması gerektiği, 14.04.2011 tarihinde yürürlüğe giren 6217 sayılı Kanunun 26. maddesiyle 5320 sayılı Kanuna eklenen geçici 2. madde ile hapis cezasından çevrilenler hariç sonuç olarak hükmedilen 3.000 TL’ye kadar (3.000 TL dahil) adli para cezaları kesin nitelikte olup buna göre mahkemece sanık hakkında atılı suçtan doğrudan tayin edilen 2.000 TL adli para cezasına ilişkin hükmün miktar itibariyle CMUK"nın 305/1. maddesi gereğince kesin nitelikte olmasından dolayı temyizi mümkün bulunmadığından, vaki temyiz isteminin 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gözetilerek 1412 sayılı CMUK"nın 317. maddesi uyarınca REDDİNE, 06.03.2017 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.