Tefecilik Yapmak - Yargıtay 9. Ceza Dairesi 2020/1447 Esas 2020/164 Karar Sayılı İlamı

9. Ceza Dairesi
Esas No: 2020/1447
Karar No: 2020/164
Karar Tarihi: 01.06.2020

Tefecilik Yapmak - Yargıtay 9. Ceza Dairesi 2020/1447 Esas 2020/164 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Asliye Ceza Mahkemesi tarafından tefecilik suçuyla suçlanan sanık hakkında verilen kararda, sanığın bir eylemi nedeniyle beraat ettiği ancak diğer bir eylemi nedeniyle 1 yıl 8 ay hapis cezasına çarptırıldığı ve hak yoksunluğu cezası aldığı belirtilmiştir. Hükümler temyiz edilerek dosya incelendiğinde, beraat kararının usul ve kanuna uygun olduğu ve temyiz itirazlarının reddedildiği ancak mahkumiyet kararının kanuna aykırı olduğu belirtilmiştir.
Tefecilik suçu ile ilgili olarak, suçun topluma karşı bir suç olduğu ve mağdurun toplumu oluşturan bireylerin tamamı olduğu ifade edilmiştir. Suçun kazanç elde etmek amacıyla borç para verilmesiyle gerçekleştiği belirtilirken, bunu meslek haline getirmenin suçun unsurları içerisinde yer almadığı ifade edilmiştir. Zincirleme tefecilik eylemi ile ilgili olarak, son suçun işlendiği günün suç tarihi olduğu ve tüm eylemlerin teselsülün içerisinde değerlendirilmesi gerektiği belirtilmiştir.
Kararda geçen kanun maddeleri şöyledir:
- CMK 223/2-e: Beraat kararı
- TCK 241/1, 62/1, 52: 1 yıl 8 ay hapis ve 4 gün APC karşılığı 80 TL APC cezası ile cezalandırma
- TCK 43: Zincirleme suçlarda

9. Ceza Dairesi 2020/1447 E. , 2020/164 K.

"İçtihat Metni"

Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Tefecilik Yapmak
Hüküm : 1-Sanığın ..."e karşı tefecilik eylemi nedeniyle CMK 223/2-e maddesi gereğince beraatine,
2-Sanığın ..."e karşı eylemi nedeniyle TCK 241/1, 62/1, 52.maddesi gereğince 1 yıl 8 ay hapis ve 4 gün APC karşılığı 80 TL APC ile cezalandırılması hak yoksunluğu,

Mahalli mahkemece verilen hükümler temyiz edilmekle dosya incelenerek gereği düşünüldü:
1-Sanık ... hakkındaki beraat hükmüne yönelik temyiz itirazlarının incelenmesinde;
Delilleri takdir ve gerekçesi gösterilmek suretiyle verilen beraat hükmü usul ve kanuna uygun olduğundan yerinde görülmeyen katılan vekilinin temyiz itirazlarının reddiyle hükmün ONANMASINA,
2-Sanık ... hakkındaki mahkumiyet hükmüne yönelik temyiz itirazlarının incelenmesinde ise;
Dairemizce de benimsenen Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 26/04/2016 tarihli ve 2014/118 Esas, 2016/208 sayılı Kararında da belirtildiği üzere, tefecilik suçu ile korunan hukuki yarar ve bu bağlamda suçun topluma karşı suçlar bölümünde düzenlenmesi karşısında, bu suçun mağdurunun toplumu oluşturan bireylerin tamamı, diğer bir ifadeyle kamu olduğu, eylemin belirli bir kişinin zararına olarak işlenmesi halinde bu kişinin mağdur değil, suçtan zarar gören olacağı, bu bağlamda TCK"nın 241. maddesinde düzenlenen tefecilik suçunun kazanç elde etmek amacıyla borç para verilmesiyle oluşacağı, bunu meslek haline getirmenin suçun unsurları içerisinde yer almadığı, değişik zamanlarda veya farklı kişilere karşı tefecilik eylemini zincirleme olarak işleyen sanık hakkında aynı Kanunun 43. maddesinin uygulanması gerektiği, zincirleme suçlarda son suçun işlendiği günün suç tarihi olduğu, bu itibarla hukuki kesinti oluşturan iddianame tarihinden evvel sanık hakkında dava konusu olsun ya da olmasın tüm eylemlerin teselsülün içerisinde değerlendirilmesi, iddianame tarihinden sonraki eylemlerin ise gerçek içtima hükümleri ve varsa kendi içinde teselsül hükümleri değerlendirilmek suretiyle karara bağlanması icap ettiği nazara alındığında; temyize konu bu dosya ile birlikte incelenen Ordu 1. Asliye Ceza Mahkemesi"nin 2012/525 Esas, 2015/1652 Karar sayılı dosyası kapsamında sanık hakkında tefecilik suçundan kamu davası açıldığı, davalar arasında CMK"nın 8/1. maddesinde yer aldığı şekilde hukuki ve fiili bağlantı bulunması nedeniyle bu davanın bahsi geçen dava ile birleştirilmesi sonrasında sanığın hukuki durumunun takdir ve tayin edilmesi gerektiğinin gözetilmemesi,
Kanuna aykırı, katılan Hazine vekili ile sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden hükmün 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi de gözetilerek CMUK"nın 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, 01.06.2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.