Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2020/1140 Esas 2020/2695 Karar Sayılı İlamı

Nitelikli hırsızlık suçundan sanık ..."nın, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 142/2-h ve 62. maddeleri uyarınca 4 yıl 2 ay hapis cezası ile cezalandırılmasına dair Denizli 1. Asliye Ceza Mahkemesinin 14/03/2019 tarihli ve 2017/588 esas, 2019/338 sayılı karar aleyhine Yüksek Adalet Bakanlığınca verilen 23/12/2019 gün ve 2019/136268 sayılı kanun yararına bozma talebine dayanılarak dava dosyası Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 03/01/2020 gün ve 2019/136268 sayılı tebliğnamesiyle dairemize gönderilmekle okundu.
Kanun yararına bozma isteyen tebliğnamede;
Dosya kapsamına göre;
1- Müştekinin telefonun içerisinde bulunan aracın yıkanması için içindeki eşyalarla birlikte kilitsiz olarak teslim edildiği, sanığın araç içerisinde bulunan telefonu aldığı ve daha sonra kendi adına kayıtlı olan cep telefonu hattı ile kullandığı tespit olunan somut olayda, aracın veya içerisindeki eşyanın aynen iade edilmemesinin güveni kötüye kullanma suçunu oluşturacağı gözetilmeksizin, suç vasfında yanılgıya düşülerek yazılı şekilde güveni kötüye kullanmak suçundan hüküm kurulmasında,
Kabule göre de;
2- Sanığın eyleminin hırsızlık suçunu oluşturduğu kabulünde ise, olaya konu aracın kilitlenmeksizin teslim edilmesi neticesinde atılı suçun 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 141. maddesindeki "Zilyedinin rızası olmadan başkasına ait taşınır bir malı, kendisine veya başkasına bir yarar sağlamak maksadıyla bulunduğu yerden alan kimseye bir yıldan üç yıla kadar hapis cezası verilir." hükmü uyarınca ceza verilmesi gerektiği gözetilmeden, yazılı şekilde karar verilmesinde, isabet görülmediğinden 5271 sayılı CMK"nın 309. maddesi uyarınca anılan kararın bozulması lüzumu kanun yararına bozma talebine dayanılarak ihbar olunmuştur.
GEREĞİ DÜŞÜNÜLDÜ:
Denizli 1. Asliye Ceza Mahkemesinin, sanığın yokluğunda verdiği 14/03/2019 tarihli ve 2017/588 Esas - 2019/338 Karar sayılı mahkumiyet kararının, önce sistemde sanığın yurt içi ikamet adresi olarak gözüken “...Merkez” adresine sonra da sanığın duruşmada bildirdiği ve bilinen son adresi olan “.../Denizli” adresine tebliğe çıkartılması üzerine anılan gerekçeli karar tebliğine ilişkin tebligatların “muhatabın tanınmadığı” gerekçesiyle iade edilmesinden sonra gerekçeli kararın ancak daha önce usulüne uygun tebligat yapılması şartı ile 7201 sayılı Tebligat Kanunu’nun 35. maddesine göre eski adrese tebliğ işlemi yapılması gerekirken ve daha önce usulüne uygun tebligat yapılmış eski adres de bulunmaması durumunda, 7201 sayılı Tebligat Kanunu"nun 28. maddesinde ve Tebligat Kanunu"nun Uygulanmasına Dair Yönetmelik"in 48. maddesinde belirtilen yöntem izlenmek suretiyle ilanen tebligat yapılması gerekirken, daha önce usulüne uygun herhangi bir tebliğ yapılmamış olan ve sanığın duruşmada bildirdiği adresi olan “.../Denizli” adresine 35. maddeye göre 25.04.2019 tarihinde tebliğ edildiği, ancak bu yapılan tebliğ işlemi geçersiz olduğundan hükmün usulüne uygun kesinleşmediği ve sonraki tüm işlemlerin hukuken geçersiz olduğu belirlenmekle, kesinleşmemiş kararlara karşı kanun yararına bozma isteminde bulunulamayacağından, öncelikle 14.03.2019 tarihli mahkumiyet kararının sanığa tebliğ edilip, usulüne uygun olarak kesinleştirildikten sonra yeniden kanun yararına bozma isteminde bulunulması mümkün olup (DENİZLİ) 1. Asliye Ceza Mahkemesinin, 14.03.2019 tarihli ve 2017/588 Esas 2019/338 Karar sayılı kararına yönelik kanun yararına bozma isteminin REDDİNE, 17/02/2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.