MAHKEMESİ :Asliye Hukuk (İş) Mahkemesi

DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz talebinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı vekili, müvekkili işçinin kıdem tazminatı, yıllık izin, fazla çalışma, ulusal bayram ve genel tatil ücreti alacaklarının hüküm altına alınmasını talep etmiştir.
Davalı vekili, davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece, bozma ilamına uyma kararı verilerek devam edilen yargılama neticesinde, toplanan delillere dayanılarak, yazılı gerekçeyle davanın kabulüne karar verilmiştir.
Kararı, davalı vekili temyiz etmiştir.
1-Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bentlerin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Somut uyuşmazlıkta, uyulmasına karar verilen Dairemizin 13/12/2016 tarihli bozma ilamında, “...yıllık izin ücreti alacağının değerlendirilmesinde, yıllık izin talep formu mahiyetinde olan bir kısım işçi imzalı belgelere itibar edilmemiş ise de, 6100 sayılı Kanun’un 31. maddesinde düzenlenen hakimin davayı aydınlatma ödevi kapsamında, yıllık izin talep formlarında yazılı sürelerin kullanılıp kullanılmadığı hakkında, davacı asilin dinlenilmeden sonuca gidilmesi hatalı olmuştur.” şeklinde bozma sebebine yer verilmiştir. Mahkemece, söz konusu bozma sebebi doğrultusunda davacı asil dinlenilmiştir. Ancak karar gerekçesinde, yıllık izin talep formu mahiyetindeki belgelerde gösterilen izin sürelerinin kullanılıp kullanılmadığı noktasındaki uyuşmazlığın nasıl çözümlendiği bakımından bir açıklama yapılmadan, hüküm sonucunda dava dilekçesindeki talep miktarıyla bağlı kalınarak 100,00 TL yıllık izin ücreti alacağına hükmedilmiştir. Bu yön, ileride açılması muhtemel ek dava bakımından tereddüt oluşturacak nitelikte olması sebebiyle yerinde değildir. Anılan sebeple, davacı asilin beyanı değerlendirilerek, yıllık izin talep formu mahiyetindeki belgelerde gösterilen izin sürelerinin kullanılıp kullanılmadığı noktasındaki uyuşmazlık çözümlenmeli ve neticeye göre davacının kullanmadığı bakiye izin süresinin kaç gün olduğu ile toplam yıllık izin ücreti alacağının ne miktarda olduğu hususları gerekçede açıkça belirtilmek suretiyle, dava dilekçesindeki talep miktarıyla bağlı kalınarak hüküm tesis edilmelidir.
3-Dairemizin 13/12/2016 tarihli bozma ilamında; “Fazla çalışma ile ulusal bayram ve genel tatil ücreti alacaklarında, tanık anlatımlarına dayalı olarak hesaplanan kısım açısından, takdir edilecek uygun bir oranda indirim yapılması gerekliliğinin gözardı edilmesi bir diğer hatalı yöndür.” denilmiştir. Mahkemece, bozmadan sonraki hükümde, dava dilekçesindeki talep miktarıyla bağlı kalınarak, 700,00 TL fazla çalışma ücreti ile 100,00 TL ulusal bayram ve genel tatil ücretine hükmedilmiştir. Ancak kararda, söz konusu alacaklarda tanık anlatımlarına dayalı olarak hesaplanan kısım açısından indirim uygulanması gerekliliğine ve oranına ilişkin herhangi bir gerekçeye yer verilmemiştir. Bu yön, ileride açılması muhtemel ek dava bakımından tereddüt oluşturacak nitelikte olması sebebiyle hatalıdır. Anılan sebeple, fazla çalışma ile ulusal bayram ve genel tatil ücreti alacaklarında, tanık anlatımlarına dayalı olarak hesaplanan kısım açısından hangi oranda indirim uygulanması gerektiği de belirtilmek suretiyle, dava dilekçesindeki talep miktarıyla bağlı kalınarak hüküm tesis edilmelidir.
4-Hüküm sonucunun “3” numaralı bendinde ulusal bayram ve genel tatil ücreti alacağının hüküm altına alındığı anlaşılmaktadır. Ancak söz konusu bendin ikinci cümlesinde, “ulusal bayram ve genel tatil ücreti” ifadesi yerine “yıllık izin ücreti” ifadesinin yazılması suretiyle maddi yazım hatası yapılmıştır.
Yukarıda yazılı sebeplerden kararın bozulması gerekmiştir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebeplerden BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 05/03/2018 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.