• İFTİRA VE HAKARET
• HAKSIZ ŞİKAYET NEDENİYLE MANEVİ TAZMİNAT
• ŞİKAYETİN TAKİPSİZLİK KARARI İLE SONA ERMESİ
• BİLİRKİŞİYİ HAKSIZ ŞİKAYET ETMEK
• MANEVİ TAZMİNAT

• TÜRK MEDENİ KANUNU (TMK) (4721) Madde 4
• BORÇLAR KANUNU(MÜLGA) (818) Madde 49
• TÜRK BORÇLAR KANUNU (6098) Madde 58

Davacılar H.. Ö.. ve diğeri tarafından, davalı M.. M.. aleyhine 10/12/2012 gününde verilen dilekçe ile haksız şikayet nedeniyle manevi tazminat istenmesi üzerine mahkemece yapılan yargılama sonunda; davanın kısmen kabulüne dair verilen 08/04/2014 günlü kararın Yargıtay’ca incelenmesi davalı tarafından süresi içinde istenilmekle temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra tetkik hakimi tarafından hazırlanan rapor ile dosya içerisindeki kağıtlar incelenerek gereği görüşüldü.
1- Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı kanıtlarla yasaya uygun gerektirici nedenlere, özellikle delillerin değerlendirilmesinde bir isabetsizlik görülmemesine göre davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları reddedilmelidir.
2- Davalının diğer temyiz itirazına gelince;
Dava, haksız şikayet nedeniyle manevi tazminat istemine ilişkindir. Mahkemece istemin bir bölümü kabul edilmiş; karar, davalı tarafından temyiz edilmiştir.
Davacılar, davalının tarafı olduğu Afyonkarahisar 1. Sulh Hukuk Mahkemesi"nin 2006/1051 esas sayılı dosyasında bilirkişilik yaptıklarını, düzenledikleri bilirkişi raporu ile ilgili olarak davalının haksız şikayeti üzerine haklarında Afyonkarahisar Cumhuriyet Başsavcılığı"nca soruşturma açıldığını, kendilerine mahkemeyi yanıltmak maksadıyla gerçeğe aykırı rapor düzenledikleri iddiası ile iftira attığını, soruşturma sürecinde tedirgin olduklarını, iş verimlerinin düştüğünü, üçüncü kişiler tarafından şüpheli gözle bakıldığını, davalının şikayetinin takipsizlikle sonuçlandığını iddia ederek uğradıkları manevi zararın ödetilmesini istemişlerdir.
Davalı, davacılara herhangi bir şekilde iftira ve hakarette bulunmadığını, davacıların manevi tazminat talep haklarının bulunmadığını belirterek davanın reddini savunmuştur.
818 sayılı Borçlar Kanunu"nun 49. (6098 sayılı TBK’nın 58.) maddesi gereğince Kişilik hakları hukuka aykırı olarak saldırıya uğrayan kimse manevi tazminata hükmedilmesini isteyebilir. Hakim manevi tazminatın miktarını tayin ederken saldırı teşkil eden eylem ve olayın özelliği yanında tarafların kusur oranını, sıfatını, işgal ettikleri makamı ve diğer sosyal ve ekonomik durumlarını da dikkate almalıdır. Miktarın belirlenmesinde her olaya göre değişebilecek özel hal ve şartların bulunacağı da gözetilerek takdir hakkını etkileyecek nedenleri karar yerinde objektif olarak göstermelidir. Çünkü kanunun takdir hakkı verdiği hususlarda hakimin hukuka ve hakkaniyete göre hüküm vereceği Türk Medeni Kanunu’nun 4. maddesinde belirtilmiştir. Hükmedilecek bu para, zarara uğrayanda manevi huzuru doğurmayı gerçekleştirecek tazminata benzer bir fonksiyonu olan özgün bir nitelik taşır. Bir ceza olmadığı gibi malvarlığı hukukuna ilişkin bir zararın karşılanmasını da amaç edinmemiştir. O halde bu tazminatın sınırı onun amacına göre belirlenmelidir. Takdir edilecek miktar, mevcut halde elde edilmek istenilen tatmin duygusunun etkisine ulaşmak için gerekli olan kadar olmalıdır.
Somut olaya gelince; olay tarihi, taraflar arasındaki olayların gelişim süreci, tarafların ekonomik ve sosyal durumları ile yukarıda anılan ilkeler gözetildiğinde davacılar yararına takdir edilen manevi tazminat tutarı çok fazladır. Daha alt düzeyde manevi tazminata karar verilmesi gerekirken yazılı biçimde karar verilmiş olması doğru değildir. Bu nedenle kararın bozulması gerekmiştir.
SONUÇ: Temyiz edilen kararın, yukarıda (2) numaralı bentte gösterilen nedenle davalı yararına BOZULMASINA, davalının diğer temyiz itirazlarının ilk bentte gösterilen nedenle reddine ve peşin alınan harcın istek halinde geri verilmesine 30/04/2015 gününde oybirliğiyle karar verildi.