Taksirle Yaralama - Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2017/8067 Esas 2019/5310 Karar Sayılı İlamı

12. Ceza Dairesi
Esas No: 2017/8067
Karar No: 2019/5310
Karar Tarihi: 18.04.2019

Taksirle Yaralama - Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2017/8067 Esas 2019/5310 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Mahkeme, taksirle yaralama suçundan iki sanığın mahkumiyetine karar verdi. Ancak bir sanığın öldüğü tespit edildiği için bu sanık hakkındaki dava düştü. Diğer sanık için ise adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği, ancak bu konuda bozma nedeni yapılmadığı belirtildi ve hüküm bozuldu. Hükümün bozulma sebepleri arasında, iki sanık olmasına rağmen ismi belirtilmeyen sanık hakkında beraat kararı verilmesi ve diğer sanık hakkında belirlenen cezanın yanlış uygulanması yer aldı. Kanun maddeleri ise şöyle: TCK 89/1, 89/2-b, 22/3, 62, 52/2-4, 53/6, 61/2, 5275 sayılı Kanunun 106/3. ve 5237 sayılı TCK’nın 64/1. ve 52/4. maddeleri.

12. Ceza Dairesi 2017/8067 E. , 2019/5310 K.

"İçtihat Metni"

Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle Yaralama
Hüküm : 1-Sanık ... hakkında; TCK" nın 89/1, 89/2-b, 22/3, 62, 52/2-4, 53/6. maddeleri uyarınca mahkumiyet
2-Sanık ... hakkında; TCK" nın 89/1, 22/3, 62, 52, 53/6. maddeleri uyarınca mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanıkların mahkumiyetine ilişkin hükümler, mahalli Cumhuriyet savcısı tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
1-Sanık ... hakkında verilen mahkumiyet hükmüne yönelik temyiz isteminin incelenmesinde;
UYAP sisteminden temin edilen nüfus kayıt örneğinde sanık ..."ın 24.03.2016 tarihinde temyiz aşamasında öldüğünün tespit edilmiş olması karşısında, sanık ... hakkında açılan kamu davasının 5237 sayılı TCK’nın 64/1. maddesi uyarınca düşmesine karar verilmesinde zorunluluk bulunması nedeniyle hükmün bu sebepten dolayı 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 321. maddesi gereğince isteme uygun olarak BOZULMASINA;
2-Sanık ... hakkında verilen mahkumiyet hükmüne yönelik temyiz isteminin incelenmesinde;
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesi yanında ayrıca 5275 sayılı Kanunun 106/3. maddesinin uygulanması bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, incelenen dosya kapsamına göre;
1- Gerekçeli kararın hüküm kısmında iki sanık olmasına rağmen ismi belirtilmeyen sanık hakkında beraat kararı verildiği diğeri hakkında herhangi bir karar verilmediği, asıl olanın tefhim edilen kısa karar olduğu ve tefhim edilen kısa karara uygun gerekçeli karar yazılması gerektiği nazara alınmaksızın hükmün esasını oluşturan kısa karar ile gerekçeli kararın hüküm kısmında çelişki oluşturulması,
2-Sanık ... hakkında 5237 sayılı TCK"nın 61/2. maddesine aykırı olarak, 5237 sayılı TCK"nın 22/3. maddesinin aynı Kanunun 89/1. maddesi gereğince belirlenen temel cezadan sonra uygulanması gerektiğinin gözetilmemesi,
Kanuna aykırı olup, mahalli Cumhuriyet savcısının temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün bu nedenlerle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 321. maddesi gereğince isteme uygun olarak BOZULMASINA, 18/04/2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.