MAHKEMESİ :ASLİYE HUKUK MAHKEMESİ

Taraflar arasında görülen davada Asliye Hukuk Mahkemesi’nce verilen 29/06/2016 tarih ve 2015/916-2016/401 sayılı kararın Yargıtayca incelenmesi davalı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, davalı ... Trafik Komisyonu’nun 02/11/2012 tarih, 2012/5 sayılı kararı ile toplu taşıma araçlarının kapasitesinin yeniden değerlendirilmesi ve M plakalı araçların arttırılmasına karar verildiğini, müvekkilinin de belediyeye başvurarak Yuva hattında çalıştırılmak üzere 1 adet M plaka tahsisi talep ettiğini, Belediye Encümeni’nin 19/06/2013 tarih ve 486 sayılı kararı ile kendisine terminal hattında çalıştırmak üzere 1 adet M plaka tahsis edildiğini, yine kendisine ticari minibüs işletme ruhsat belgesi verildiğini ve 71 M 0313 plakalı araç ile faaliyete başlandığını, hattın tahsisi için 100.000,00 TL ödendiğini, davalı tarafından gönderilen 17/12/2013 tarihli yazı ile Kırıkkale İdare Mahkemesinin 2013/349 E- 489 K sayılı kararı ile hat tahsisine ilişkin işlemin iptal edildiği ve faaliyetlerin durdurulması gerektiğinin bildirildiğini, tahsis edilen hattın iptal edilmiş olmasına rağmen ödenen bedelin iade edilmediğini ileri sürerek, fazlaya ilişkin hakları saklı kalmak kaydıyla hat tahsisi için ödenen 100.000,00 TL"nin ödeme tarihinden itibaren işleyecek faiziyle davalıdan tahsilini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili, idari yargının görevli olduğunu, davanın süresinde açılmadığını, davacının bağış yaptığını, iade talebinin yerinde olmadığını savunarak, davanın reddini istemiştir.
Mahkemece iddia, savunma, toplanılan deliller ve tüm dosya kapsamına göre, encümen kararı uyarınca davalı ... tarafından davacıya M plaka hat tahsis işleminin yapıldığı, hayatın olağan akışına göre davalı belediyenin hat tahsis işleminin karşılığında hat talebinde bulunandan belli bir meblağ almasının gerektiği ve davacı tarafından hat tahsis işlemi karşılığında davalı belediyeye 100.000 TL ödemede bulunulduğu, gerek davacının hattın tahsisi için davalıya müracaat etmesi, 16/01/2013 tarihli encümen kararı, tanık beyanları, ve benzer olaylarla ilgili olarak idari yargıda açılan davalarda verilen kabul kararları nazara alındığında, davacının davaya konu edilen 100.000TL"nin M plaka hat tahsis işlemi için yatırıldığını kabul etmek gerektiği gerekçesiyle, davanın kabulü ile, 100.000,00 TL"nin dava tarihinden itibaren işleyecek yasal faiziyle davalıdan tahsiline karar verilmiştir.

Kararı, davalı vekili temyiz etmiştir.
Dava dosyası içerisindeki bilgi ve belgelere, mahkeme kararının gerekçesinde dayanılan delillerin tartışılıp, değerlendirilmesinde usul ve yasaya aykırı bir yön bulunmamasına ve davalının, tarafların gerçek iradeleri gözetildiğinde ödemenin şartsız bağış niteliğinde olduğunu ileri sürmesinin iyiniyet kuralıyla bağdaşmamasına göre, davalı vekilinin tüm temyiz itirazlarının reddine karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle, davalı vekilinin yerinde görülmeyen tüm temyiz itirazlarının reddi ile usul ve yasaya uygun bulunan hükmün ONANMASINA, aşağıda yazılı bakiye 5.123,25 TL temyiz ilam harcının temyiz edenden alınmasına, 30/05/2018 tarihinde oyçokluğuyla karar verildi.

KARŞIOY

1- Dava, bağışlamadan rücu istemine ilişkindir.
2- Somut olayda davacı, Encümen Kurulu’nun 19.06.2013 tarihli kararıyla belediye otobüsü hattı tahsisi karşılığında davalı ...’ye 100.000 TL ödediğini, hat tahsisinin idare mahkemesinin 17.12.2013 tarihli kararıyla iptal edildiğini, bu durumda davalı ...’nin almış olduğu bedeli iade etmesi gerekirken iade etmediğini ileri sürmüş ve ödediği bedelin iadesini talep etmiştir.
3- Davalı ..., hat tahsisi karşılığı ücret alınmadığını, davalının Belediye’ye bağışta bulunduğunu, paranın gönderilmesine ilişkin dekontta da açıkça yapılan gönderinin “şartlı bağış” olduğunun yer aldığını, bağışlamadan rücu zamanının geçtiğini, bedelin iadesinin mümkün olmadığını savunmuştur.
4- Mahkemece, davalı ...’ye gönderilen bedelin bağış değil, hat tahsisi karşılığı olduğu, aksi kabulün hayatın olağan akışına aykırı olduğu gerekçesiyle davanın kabulüne karar verilmiş, karar Daire çoğunluğunca onanmıştır.
5- Dosya içerisinde bulunan banka kayıtlarından, davacının 19.08.2013 tarihinde “ŞARTSIZ BAĞIŞ” açıklamasıyla davalı ... hesabına 100.000 TL yatırdığı, bağış tarihinin, Belediye tarafından kendisine hattın tahsis edildiği 19.06.2013 tarihinden çok sonra olduğu anlaşılmaktadır.
6- 05.02.1947 tarih ve 20/6 İçtihadı Birleştirme Kararında da zikrolunduğu üzere, “taraf muvazaası” hukuksal sebebine dayalı bu tür davalarda işlemin muvazaalı olduğunu iddia eden taraf iddiasını ancak yazılı delille veya delil başlangıcıyla kanıtlayabilecektir. Somut olayda, davalı ... hesabına yatırılan paranın bağışlama olduğunun bizzat davacı tarafından dekonta şerh verdirildiği, davalı ...’nin de bağışlamayı kabulüyle aktin tamamlandığı, akit tamamlandıktan sonra bağışlamadan rücu olunmasının mümkün olmadığı, davacı tarafça yatırılan bedelin bağış değil de hat tahsis ücreti olduğu ileri sürüldüğüne göre bu iddianın davacı tarafça ancak yazılı delil ile veya delil başlangıcıyla kanıtlanması gerektiği halde böyle bir kanıt ileri sürülemediği, kaldı ki 19.08.2013 günü olan bağışlama tarihinin de, hat tahsis tarihi olan 19.06.2013 tarihinden yaklaşık iki ay sonra olduğu, diğer bir anlatımla hat tahsis edilmesi için bir ücret yatırılmasından da söz edilemeyeceği, İBK kararlarının davanın tarafları, mahkeme ve Yargıtay’ı da bağlayıcı nitelikte olduğu, bu durumda mahkemece davanın reddine karar verilmesi gerekirken davanın kabulünün doğru olmadığı görüşünde olduğumdan Daire çoğunluk görüşüne katılmıyorum.
7- Öte yandan, hat tahsis tarihi 19.06.2013, hattın idare mahkemesiyle iptal tarihi 17.12.2013 olduğuna göre, bir an için yatırılan meblağın hat tahsis ücreti olsa bile, benzer davalardaki Dairemiz yerleşik uygulamalarına göre, hattın kullanıldığı dönem miktarınca, yatırılan bedelden tenkisat yapılması gerekirken bu tenkisatın yapılmadan bedelin tamamının iadesi bu açıdan da doğru olmadığından bu nedenle Daire çoğunluk görüşüne katılmıyorum.