Yargıtay 21. Hukuk Dairesi 2017/1117 Esas 2017/5525 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :İş Mahkemesi

Davacı, davalılardan işverene ait işyerinde geçen çalışmalarının tespitine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin kısmen kabulüne karar vermiştir.
Hükmün davalı Kurum vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan sonra düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okundu, işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.

K A R A R


1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillere, hükmün dayandığı kanuni gerektirici nedenlere göre davalı vekillerinin aşağıdaki bendin kapsamı dışındaki diğer temyiz itirazlarının reddine,
2-Dava, davacının davalı işyerinde 17.05.1984-mart 1989 arası kesintisiz çalıştığının tespiti istemine ilişkindir.
Mahkemece, davanın kısmen kabulüne ile 17/05/1984-24/01/1985 tarihleri arasında kesintisiz olarak hizmet akdi ile çalıştığının tespitine ve sigortalılık başlangıcının 18 yaşını doldurduğu 22/08/1987 tarihi olduğunun tespitine karar verilmiştir.
Davanın yasal dayanağını oluşturan 506 sayılı Yasa"nın 79/10. ve 5510 sayılı Yasa"nın 86/9. maddeleri bu tip hizmet tespiti davaları için özel bir ispat yöntemi öngörmemiş ise de, davanın niteliğinin kamu düzenini ilgilendirdiği ve bu nedenle özel bir duyarlılık ve özenle yürütülmesi gerektiği Yargıtay"ın ve giderek Dairemizin yerleşmiş içtihadı gereğidir.
Bu tür davalarda öncelikle davacının çalışmasına ilişkin belgelerin işveren tarafından verilip verilmediği yöntemince araştırılmalıdır. Bu koşul oluşmuşsa işyerinin gerçekten var olup olmadığı kanun kapsamında veya kapsama alınacak nitelikte bulunup bulunmadığı eksiksiz bir şekilde belirlenmeli daha sonra çalışma olgusunun varlığı özel bir duyarlılıkla araştırılmalıdır.
Çalışma olusu her türlü delille kanıtlanabilirse de çalışmanın konusu niteliği başlangıç ve bitiş tarihleri hususlarında tanık sözleri değerlendirilmeli, dinlenen tanıkların davacı ile aynı dönemlerde işyerinde çalışmış ve işverenin resmi kayıtlara geçmiş bordro tanıkları yada komşu işverenlerin aynı nitelikte işi yapan ve bordrolarına resmi kayıtlarına geçmiş çalışanlardan seçilmesine özen gösterilmelidir. Bu tanıkların ifadeleri ile çalışma olgusu hiçbir kuşku ve duraksamaya yer vermeyecek şekilde belirlenmelidir. Yargıtay Hukuk Genel Kurulunun 16.9.1999 gün 1999/21-510-527, 30.6.1999 gün 1999/21-549-555- 3.11.2004 gün 2004/21- 480-579 sayılı kararları da bu doğrultudadır.
Dosyadaki kayıt ve belgelerden; davacının, davalı işyerinde işe girdiğini gösterir 17.05.1984 tarihli sigortalı ilk işe giriş bildirgesi ve 29.10.1984 tarihli sigortalı tekrar işe giriş bildirgesinin Kurum kayıtlarına intikal ettiği, işyerinin kanun kapsamında olduğu,dönem bordrolarının verilmediği, davacının tanık gösteremediği, mahkemece kamu tanığı bulunamadığı,işe giri bildirgesi üzerindeki imzanın davacıya ait olup olmadığı tespit edilemediği,kolluk marifetiyle komşu işyeri araştırması yapıldığı davalı işyerinin tanınmadığı anlaşılmaktadır.
Davacının işe giriş bildirgeleri dışındaki sürelerin çalışma olgusu kanıtlanamadığı gibi, resen araştırmada da çalışma olgusu ortaya konulamamıştır, işe giriş bildirgeleri dışındaki sürelerin çalışma olgusu kanıtlanamadığından, davacının 18 yaşını doldurduğu 22.08.1987 tarihinde bir gün hizmetin tespitine karar verilmesi gerekirken yazılı şekilde karar verilmesi usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
O halde davalı vekilinin bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, 15.06.2017 gününde oybirliğiyle karar verildi.