Yargıtay 3. Hukuk Dairesi 2014/18201 Esas 2015/4305 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ : UŞAK 1. AİLE MAHKEMESİ
TARİHİ : 02/07/2014
NUMARASI : 2013/1181-2014/424


Taraflar arasındaki iştirak nafakasının artırılması ve yoksulluk nafakası davasının mahkemece yapılan yargılaması sonucunda, davanın kısmen kabulüne yönelik olarak verilen hükmün, süresi içinde davalı tarafından temyiz edilmesi üzerine; temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra, dosya içerisindeki kağıtlar okunup gereği düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı dava dilekçesinde; davalı ile Uşak Aile Mahkemesi"nin 2009/262 Esas, 2010/264 Karar sayılı ilamı ile boşandıklarını, kesinleşen boşanma ilamında mahkemece "dava esnasında kendi isteği ile işinden ayrıldığı" gerekçesi ile yoksulluk nafakası isteminin reddine karar verildiğini; müşterek çocuk için ise, 100 TL iştirak nafakası takdir edildiğini; aradan geçen zaman içerisinde kendisinin hala bir işte çalışmadığını ve müşterek çocuğun da ihtiyaçlarının arttığını belirterek müşterek çocuk için iştirak nafakasının 250 TL"ye çıkartılmasını, kendisi için 300 TL yoksulluk nafakasına hükmedilmesini, talep ve dava etmiştir.
Davalı, davanın reddini istemiştir.
Mahkemece; davacının, dava tarihi itibariyle çalışmadığı ve yoksulluğa düştüğü, bu sebeple nafakaya ihtiyacı olduğu gerekçesiyle, davanın kısmen kabulüne karar verilmiş ve davacı taraf lehine dava tarihinden itibaren 200 TL yoksulluk nafakasına; müşterek çocuk için ise nafakanın 200 TL"ye yükseltilmesine karar verilmiş; hüküm, davalı tarafından süresinde temyiz edilmiştir.
Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuni gerektirici sebeplere ve özellikle delillerin takdirinde bir isabetsizlik görülmemesine göre,davalının aşağıdaki bent kapsamı dışında kalan sair temyiz itirazları yerinde değildir.
Dava dosyası içinde bulunan, Uşak Aile Mahkemesinin 2009/262 E-2010/264 K. sayılı boşanma dava dosyası içeriğine göre tarafların boşanmalarına davalı kadının düzenli gelir getiren bir işte çalışmakta iken yargılama aşamasında kendi isteği ile işten ayrıldığı ve yoksulluğa düşmesinden kendisinin sebebiyet vermesi nedeni ile yoksulluk nafakası isteminin reddine karar verilmiş, hüküm taraflarca temyiz edilmeksizin 21.05.2010 tarihinde kesinleşmiştir.
6100 sayılı HMK"nun 114.maddesinin (1) ve (2) bendlerinde "Aynı davanın, daha önceden açılmış ve halen görülmekte olmaması ve aynı davanın, daha önceden kesin hükme bağlanmamış olması" dava şartı olarak gösterilmiş, aynı kanunun 115.maddesinde ise "Mahkemenin dava şartlarının mevcut olup olmadığını davanın her aşamasında kendiliğinden araştıracağı belirtilmiştir. Öte yandan yoksulluk nafakası koşulları boşanma hükmünün kesinleştiği ana göre belirlenir. Boşanma sırasında zarureti olmayıp da, daha sonra zarurete düşen eş yoksulluk nafakası isteyemez.
Öyle ise mahkemece davanın yoksulluk nafakası isteminin az yukarıda açıklanan nedenlerle reddine karar verilmesi gerekirken, kabulü usul ve yasaya aykırıdır.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan esaslar gözönünde tutulmaksızın yazılı şekilde hüküm tesisi isabetsiz, temyiz itirazları bu nedenlerle yerinde olduğundan kabulü ile hükmün HUMK.nun 428.maddesi gereğince BOZULMASINA ve peşin alınan temyiz harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 17.03.2015 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.