Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK’nın 89/1, 62/1, 51/1-3, 53/6. maddeleri uyarınca mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, mahalli Cumhuriyet savcısı tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, mahalli Cumhuriyet savcısının sair temyiz itirazının reddine, ancak;
CMK’nın 231. maddesindeki “hükmün açıklanmasının geri bırakılması” düzenlemesi için öngörülen koşulların, dosyaya yansıyan bilgi ve kanıtlarla birlikte, denetime olanak verecek şekilde, somut gerekçeler gösterilmek suretiyle değerlendirildikten sonra, sanık hakkında “hükmün açıklanmasının geri bırakılması”na ilişkin düzenlemenin uygulanıp uygulanmayacağına karar verilmesi gerektiği; bununla beraber CMK"nın 231/6-c maddesinde belirtilen "suçun işlenmesi ile mağdurun yada kamunun uğradığı zararın aynen iade, suçtan önceki haline getirme veya tazmin suretiyle tamamen giderilmesi" hususunun, kanaat verici basit bir araştırma ile belirlenecek maddi zararı ifade ettiği, sanığın 20.04.2015 tarihli talimat ile alınan ifadesinde “....kazadan 2 hafta sonra müşteki bana zararını ödersem şikayetçi olmayacağını söyledi, ben de bunun üzerine kendisine 500-TL verdim, o da şikayetinden vazgeçeceğini söyledi, bu parayı verdiğimi abim ve abimin kayınpederi de gördü....” beyanı karşısında, müştekinin ifadesi alınarak, uğranılan maddi zararın ve zararın tamamen giderilip giderilmediğinin tespiti yapılmadan katılanın zararının giderilmediği belirtilerek sanık hakkında hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına yer olmadığına karar verilmesi;
Kanuna aykırı olup, mahalli Cumhuriyet savcısının temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün bu sebeplerden dolayı 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 321. maddesi gereğince isteme uygun olarak BOZULMASINA, 16.04.2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.