Hırsızlık - iş yeri dokunulmazlığının ihlali - Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2019/14017 Esas 2020/2590 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık, iş yeri dokunulmazlığının ihlali
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü;
Dosya kapsamına göre, haksız ele geçirilen anahtar ile katılanın iş yerinden hırsızlık yapan sanığın eyleminin, TCK’nın 142/2-d-h maddelerine uyduğu gözetilmeden aynı Kanun’un 142/2-h maddesi uyarınca hüküm kurulması sonuca etkili olmadığından ve katılanın aracının yanında bir miktar parasının da çalındığını iddia etmesi karşısında koşulları oluşmadığı halde TCK"nın 146. uyarınca uygulama yapılması aleyhe temyiz olmadığından; sanık hakkında 5237 sayılı TCK"nın 142/2-h, 143/1. maddesi uyarınca hükmolunan 7 yıl 6 ay hapis cezasından, aynı Kanun"un 146/1. maddesi uyarınca 1/3 oranında indirim yapılırken 5 yıl hapis cezası yerine, hesap hatası sonucu 4 yıl 12 ay 3 gün hapis cezasına hükmedilmesi ve devamla, aynı Kanun"un 62/1. maddesi uyarınca 1/6 oranında indirim yapılırken 4 yıl 2 ay hapis cezası yerine, hesap hatası sonucu 4 yıl 2 ay 10 gün hapis cezasına hükmedilmesi suretiyle sanık hakkında fazla hapis cezası tayin edilmiş ise de, Yargıtay Ceza Genel Kurulu’nun 04/03/2008 gün ve 47/43 sayılı kararında açıklandığı üzere, yukarıda eleştiri konusu yapılan ve sanığın gerçekte alması gereken ceza miktarından daha az bir ceza almasına yol açan mahkeme uygulamasının sanığın lehine olması nedeniyle, bu yanılgılı uygulamada yapılan hatadan ötürü ikinci kez atıfet sağlayacak şekilde bozma yapılmasının adalet ve hakkaniyete uygun olmayacağı anlaşıldığından bozma sebebi yapılmamış, TCK"nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesi"nin 24/11/2015 tarihinde yürürlüğe giren 08/10/2015 gün ve 2014/140 esas, 2015/85 sayılı kararı da nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının uygulanmasının infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüş, dosya içeriğine göre diğer temyiz itirazları yerinde görülmemiştir. Ancak;
1- Sanığa ait adli sicil kaydında yer alan ve tekerrüre esas alınan Ortaca 1. Asliye Ceza Mahkemesinin 2014/17 esas, 2014/238 karar sayılı ilamı ile hükmedilen 3 ay 10 gün hapis cezasının TCK"nın 141/1. maddesi uyarınca verilmiş olduğu, bahse konu suçun 02.12.2016 günlü Resmi Gazete"de yayımlanarak aynı tarihte yürürlüğe giren 6763 sayılı Kanun"un 34. maddesi ile değişik 5271 sayılı CMK"nın 253. maddesi uyarınca uzlaştırma kapsamına alındığı nazara alınarak, yapılacak uyarlama yargılaması sonucunda uzlaşmanın sağlanması halinde bu suçun tekerrüre esas alınamayacağı, ancak sanığa ait adli sicil kaydındaki TCK"nın 142/1-b maddesi uyarınca verilmiş 14/01/2014 tarihinde kesinleşen ve 7.000 TL adli para cezasını içeren Ortaca 1. Asliye Ceza Mahkemesinin 10/07/2012 gün ve 2011/136 esas, 2012/413 karar sayılı ilamının tekerrüre esas olduğu belirlenerek bu mahkumiyet hükmünün tekerrüre esas alınmasında zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün bu sebepten dolayı 1412 sayılı CMUK’nın 321. maddesi gereğince BOZULMASINA, ancak bu aykırılığın aynı Kanun"un 322. maddesine göre düzeltilmesi mümkün olduğundan, hüküm fıkralarından 5237 sayılı TCK"nın 58. maddesinin uygulanmasına ilişkin bölümün çıkarılmasına ve yerlerine "" Ortaca 1. Asliye Ceza Mahkemesinin 10/07/2012 gün ve 2011/136 esas, 2012/413 karar sayılı kararına konu TCK"nın 142/1-b maddesi uyarınca verilmiş 7.000 TL adli para cezasına ilişkin mahkumiyet kararının mükerrirliğe esas alınmasına"" karar verilmek suretiyle diğer yönleri usul ve yasaya uygun bulunan hükümlerin DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 13/02/2020 gününde oybirliğiyle karar verildi.