Tehdit suçundan sanık ..."nin, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 106/1-1., 43/1., 29, 62/1, 50/1-a ve 52/2. maddeleri gereğince 1.860,00 Türk lirası adli para cezası ile cezalandırılmasına dair Ankara 35. Asliye Ceza Mahkemesinin 15/10/2018 tarihli ve 2014/1617 esas, 2018/1670 sayılı kararında, sanığa SEGBİS sistemi ile yüzüne karşı verilen hükümde, sanığın Bolu T Tipi Kapalı Ceza İnfaz Kurumu"nda bulunması sebebiyle, sanığa cezaevi kanalıyla da temyiz dilekçesi verilebileceğinin kanun yolu açıklamasında bildirilmemesi suretiyle yanılgı oluşturulduğu, bu haliyle tefhimin yukarıda anılan Kanun maddelerinde öngörülen yöntemlere uygun olarak yapılmadığı görülmüş ise de, sanığın 16/10/2018 tarihinde cezaevi kanalıyla dilekçe göndererek hakkında verilen adli para cezasının onanmasını talep etmesi karşısında, belirtilen eksikliğin sanık açısından bir yanılgı meydana getirmediği ve hükmü de temyiz etmeyerek onaylanmasını talep ettiği anlaşmakla ve Ankara 35. Asliye Ceza Mahkemesinin 15/10/2018 tarihli ve 2014/1617 esas, 2018/1670 sayılı kararının, Yüksek Adalet Bakanlığı Ceza İşleri Genel Müdürlüğü"nün 11/05/2020 gün ve 94660652-105-06-21408-2019-Kyb sayılı istemleri, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı"nın 21/05/2020 gün ve 2020/47618 sayılı bozma düşüncesini içeren ihbarnamesi ile Daire"ye gönderilmiş olduğu görülmekle, dosya incelendi:
İstem yazısında; "Dosya kapsamına göre; her ne kadar sanık hakkında katılana yönelik tehdit eylemini müteselsilen gerçekleştirdiğinden bahisle mahkumiyet kararı verilmiş ise de; 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu"nun 170/4. maddesindeki "İddianamede, yüklenen suçu oluşturan olaylar, mevcut delillerle ilişkilendirilerek açıklanır." şeklindeki düzenleme dikkate alındığında, Ankara Cumhuriyet Başsavcılığı tarafından düzenlenen 06/10/2011 tarihli iddianamede hangi sözlerin ve/veya davranışların tehdit suçunu oluşturduğu konusunda bir açıklık bulunmadığı gibi, 15/10/2018 tarihli gerekçeli kararda da benzer şekilde hangi söz veya davranışların atılı tehdit suçunu oluşturduğuna ilişkin bir tespitin bulunmadığı, bu itibarla sanık hakkında verilen mahkumiyet kararında, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi"nin 6/1, 2709 sayılı Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’nın 141/3, 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 34/1 ve 230/1-c maddeleri uyarınca denetimine olanak verecek biçimde açık ve gerekçeli olması, gerekçede iddia ve savunmada ileri sürülen görüşlerin açık olarak belirtilmesi, mevcut delillerin tartışılması ve değerlendirilmesi, hükme esas alınan ve reddedilen delillerin açıkça gösterilmesi ve delillerle sonuç arasında bağ kurulması gerektiği gözetilmeden, Anayasa ve 5271 sayılı Kanun"un amir hükümlerine aykırı şekilde gerekçesiz karar verilmesinde isabet görülmemiştir." denilmiştir.
Hukuksal Değerlendirme:
Kanun yararına bozma yasa yoluna, istinaf ve temyiz incelemesinden geçmeksizin kesinleşmiş hüküm ve kararlara karşı gidilmesi nedeniyle kesin hükmün otoritesinin bütünüyle zedelenmemesi amacıyla bu yola başvurabilmek için hukuka aykırılık halinin ciddi boyutlara ulaşması gerekmektedir.
Anayasa"nın 141/3. maddesinde belirtildiği üzere, mahkemelerin her türlü kararlarının gerekçeli yazılması gerekmektedir.
5271 sayılı CMK’nın “Hükmün gerekçesinde gösterilmesi gereken hususlar” başlıklı 230. maddesinde; (1) Mahkûmiyet hükmünün gerekçesinde aşağıdaki hususlar gösterilir:
a)İddia ve savunmada ileri sürülen görüşler.
b)Delillerin tartışılması ve değerlendirilmesi, hükme esas alınan ve reddedilen delillerin belirtilmesi; bu kapsamda dosya içerisinde bulunan ve hukuka aykırı yöntemlerle elde edilen delillerin ayrıca ve açıkça gösterilmesi.
    c)Ulaşılan kanaat, sanığın suç oluşturduğu sabit görülen fiili ve bunun nitelendirilmesi; bu hususta ileri sürülen istemleri de dikkate alarak, Türk Ceza Kanunu"nun 61 ve 62. maddelerinde belirlenen sıra ve esaslara göre cezanın belirlenmesi; yine TCK"nın 53 ve devamı maddelerine göre, cezaya mahkûmiyet yerine veya cezanın yanı sıra uygulanacak güvenlik tedbirinin belirlenmesi.
    d)Cezanın ertelenmesine, hapis cezasının adlî para cezasına veya tedbirlerden birine çevrilmesine veya ek güvenlik tedbirlerinin uygulanmasına veya bu hususlara ilişkin istemlerin kabul veya reddine ait dayanaklar.” hükmüne yer verildiği,
Aynı Kanun’un 289. maddesinin (g) fıkrasında da hükmün 230. madde gereğince gerekçeyi içermemesi, hukuka kesin aykırılık halleri arasında sayılmıştır.
İncelenen somut olayda; kararın dayandığı tüm verilerin, bu veriler konusunda mahkemenin ulaştığı sonuçların, iddia, savunma ile mağdur ve tanık anlatımlarına ilişkin değerlendirmelerin, hangi anlatımın ne gerekçeyle diğerine üstün tutulduğunun, hangi söz ve eylemlerin tehdit suçunun oluşumuna esas kabul edildiğinin açık olarak hükmün gerekçesine yansıtılması ve mahkemece ulaşılan vicdani kanı sonucunda sanığın hangi fiillerinin suç sayıldığı açıklandıktan sonra kabul edilen bu fiillerin hukuki nitelendirilmesinin yapılması, cezada artırım ve indirim gerektiren nedenlerin kanuni bağlamda tartışılması gerekirken, açıklanan bu hususlara uyulmayarak gerekçesiz hüküm kurulmuştur.
Bu çerçevede mahkemece yazılan gerekçenin CMK’nın 230. maddesindeki unsurları içermemesi ve bu durumun CMK"nın 289/1-g maddesine göre hukuka kesin aykırılık halini oluşturması karşısında, kanun yararına bozma isteminin kabulüne karar verilmiştir.
Sonuç ve Karar:
Yukarıda açıklanan nedenlerle;
1-Tehdit suçundan sanık ... hakkında, Ankara 35. Asliye Ceza Mahkemesinin 15/10/2018 tarihli ve 2014/1617 esas, 2018/1670 sayılı kararının, 5271 sayılı CMK’nın 309. maddesi uyarınca BOZULMASINA,
2-CMK"nın 309/4-b fıkrası gereğince, sonraki işlemlerin mahallinde tamamlanmasına, dosyanın Yüksek Adalet Bakanlığına sunulmak üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı"na TEVDİİNE, 20/10/2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.