Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK"nın 89/1, 89/2-b-e, 52/2, 4, 53/6. maddeleri uyarınca mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, katılanlar vekili ile sanık tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesine yönelik uygulama bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, katılanlar vekili ile sanığın sair temyiz itirazlarının reddine, ancak;
1-Katılanın 26/08/2014 tarihli Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Adli Tıp Anabilim Dalının raporuna göre, hayati tehlike oluşturacak, vücudunda ağır (4) derece kemik kırığı meydana gelecek şekilde yaralandığı, yüzde sabit iz açısından olay tarihinden en az 12 ay sonra adli tıp uzmanınca kontrol muayenesi ile değerlendirilmesinin uygun olduğu, santral sinir sistemi fonksiyonlarının sürekli zayıflaması veya yitirilmesine ilişkin ise nöroloji muayenesi sonrası değerlendirilebileceğinin belirtildiği anlaşılmakla, belirtilen muayeneleri yaptırılarak kesin doktor raporlarının alınması gerektiğinin gözetilmemesi,
2-Sanığın lehe hükümlerinin uygulanmasına ilişkin talebi olmasına rağmen kararda TCK"nın 62. maddesinin uygulanıp uygulanmayacağının tartışılmaması,
Kanuna aykırı olup, katılan vekili ile sanığın temyiz itirazları bu nedenle yerinde görüldüğünden, 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK’un 321. maddesi uyarınca, hükmün isteme aykırı olarak BOZULMASINA; 09/04/2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.