Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2016/11813 Esas 2018/3724 Karar Sayılı İlamı

11. Hukuk Dairesi
Esas No: 2016/11813
Karar No: 2018/3724
Karar Tarihi: 21.05.2018

Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2016/11813 Esas 2018/3724 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Davalı vekili tarafından Asliye Ticaret Mahkemesi'nde açılan davada, davalıdan geçmişe dönük 4.000 TL kâr payının tahsili talep edilmiştir. Mahkeme, davanın kısmen kabulüyle sadece 1.059,12 TL'nin davalıdan tahsiline karar vermiştir. Ancak, alacak miktarının temyiz sınırı olan 2.190 TL'nin altında kalması nedeniyle davalı vekilinin temyiz istemi reddedilmiştir. Kararda, kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında mahkemece bir karar verilebileceği veya Yargıtay tarafından temyiz isteminin reddine karar verilebileceği belirtilmiştir.
Kararda geçen kanun maddesi: HUMK'nın 427. maddesi (miktar veya değeri 1.000 TL'yi geçmeyen taşınır mal ve alacak davalarına ilişkin nihai kararların kesinliği)

11. Hukuk Dairesi 2016/11813 E. , 2018/3724 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :TİCARET MAHKEMESİ

Taraflar arasındaki davadan dolayı Asliye Ticaret Mahkemesi’nce verilen 21/04/2016 gün ve 2013/653-2016/265 sayılı hükmün Yargıtayca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle dosyadaki kağıtlar okundu gereği konuşulup düşünüldü:
Karar tarihinde yürürlükte bulunan HUMK’nın 21.07.2004 tarihinde yürürlüğe giren 5219 sayılı Kanun ile değişik 427. maddesine göre, miktar veya değeri 1.000,00 TL"yi geçmeyen taşınır mal ve alacak davalarına ilişkin nihai kararlar kesin olup, alacağın tamamı dava edilmiş olması halinde, hükümde, asıl isteminin kabul edilmeyen bölümü 1.000,00 TL’yi geçmeyen tarafın temyiz hakkı yoktur. Bu miktar, karar tarihi olan 21.04.2016 tarihi itibariyle 2.190,00 TL"dir. Davacı vekili, geçmişe dönük olarak şimdilik 4.000,00 TL kâr payının davalıdan tahsilini talep etmiş olup, mahkemece, davanın kısmen kabulü ile 1.059,12 TL’nin davalıdan tahsiline karar verilmiştir. Bu durumda, davalı yönünden kabul edilen miktar yukarıda anılan madde hükmüne göre temyiz sınırının altında kalmaktadır. Kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında mahkemece bir karar verilebileceği gibi, 01.06.1990 gün, 3/4 sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı uyarınca Yargıtay tarafından da temyiz isteminin reddine karar verilebileceğinden, davalı vekilinin temyiz isteminin reddine karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle, davalı vekilinin temyiz isteminin REDDİNE, ödediği peşin temyiz harcının isteği halinde temyiz edene iadesine, 21/05/2018 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.