Yüksek Adalet Bakanlığı’nın, kullanmak için uyuşturucu madde bulundurma suçundan hükümlü ... hakkında Gaziantep 22. Asliye Ceza Mahkemesi"nce 11.02.2016 tarihinde 2015/568 esas ve 2016/42 karar sayı ile verilen "TCK"nın 191/1 ve 62/1 maddeleri uyarınca 1 yıl 8 ay hapis cezası ile cezalandırılmasına" ilişkin kararın, kanun yararına bozulmasının ilişkin talebi üzerine, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı’nca 21.11.2016 tarihli ihbar yazısı ekinde dosyanın Dairemize gönderildiği anlaşıldı.

Dosya incelendi.
GEREĞİ GÖRÜŞÜLÜP DÜŞÜNÜLDÜ:
İncelenen dosyadan;
A)Sanık ... hakkında, 24/08/2014 tarihinde işlediği iddia olunan kullanmak için uyuşturucu madde bulundurma suçundan Gaziantep Cumhuriyet Başsavcılığı"nın 13/11/2014 tarih ve 2014/43771 soruşturma ve 2014/216 karar sayı ile beş yıl süreyle kamu davasının açılmasının ertelenmesine ayrıca denetimli serbestlik tedbiri uygulanmasına karar verildiği,
B)Davanın açılmasının ertelenmesi kararı ile birlikte verilen denetimli serbestlik tedbiri uygulanmasına ilişkin kararın yerine getirilmesi amacı ile, Gaziantep Denetimli Serbestlik Şube Müdürlüğünce düzenlenen ihtarlı çağrı yazısının 01/12/2014 tarihinde tebliğ edilmesine rağmen, 10 gün içerisinde Şube müdürlüğüne başvurmaması üzerine denetimli serbestlik dosyasının 11/12/2014 tarihinde kapatılarak, Gaziantep Cumhuriyet Başsavcılığı"na gönderildiği,
C) Gaziantep Cumhuriyet Başsavcılığı"nca, Gaziantep Denetimli Serbestlik Müdürlüğü"nce erteleme kararının ihlalen iade edildiği gerekçesi ile kamu davasının ertelenmesi kararı kaldırılarak, 09/07/2015 tarihinde 2015/37307 soruşturma sayılı iddianame ile sanık hakkında kullanmak için uyuşturucu madde bulundurma suçundan TCK"nın 191/1, 53 maddeleri uyarınca cezalandırılması isteğiyle kamu davası açıldığı,
D) Gaziantep 22. Asliye Ceza Mahkemesi"nce 11/02/2016 tarihinde 2015/568 esas ve 2016/42 karar sayı ile hükümlü ... hakkında TCK"nın 191/1 ve 62/1. maddeleri uyarınca 1 yıl 8 ay hapis cezasına hükmolunduğu, ilgili kararın temyiz edilmeksizin 10/03/2016 tarihinde kesinleştiği anlaşılmıştır.
Kanun yararına bozma talebi ve ihbar yazısında, « Dosya kapsamına göre, adı geçen sanık hakkında kamu davasının açılmasının ertelenmesine karar verilmesini müteakip, sanığın denetimli serbestlik müdürlüğüne başvurması yönünde yapılan tebligata uymadığından bahisle Denetimli Serbestlik Hizmetleri Yönetmeliğinin 40/4. maddesinde yer alan “Usulüne uygun olarak yapılan tebligata rağmen yükümlü on gün içerisinde müdürlüğe müracaat etmezse komisyonun onayından sonra kayıt kapatılarak infaz dosyası Cumhuriyet başsavcılığına geri gönderilir.” şeklindeki düzenleme uyarınca denetimli serbestlik dosyası kapatılarak Cumhuriyet başsavcılığına geri gönderilmiş ve bunun üzerine düzenlenen iddianame sonucunda yazılı şekilde mahkumiyet kararı verilmiş ise de, Yargıtay 10. Ceza Dairesinin 22/12/2015 tarihli ve 2015/1717-33429 sayılı ilamında da belirtildiği üzere, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 191/4-a maddesinde yer alan "Kişinin, erteleme süresi zarfında; kendisine yüklenen yükümlülüklere veya uygulanan tedavinin gereklerine uygun davranmamakta ısrar etmesi hâlinde, hakkında kamu davası açılır" şeklindeki hüküm karşısında, her ne kadar Denetimli Serbestlik Hizmetleri Yönetmeliğinin 40/4. maddesi uyarınca sanığa 10 gün içinde denetimli serbestlik müdürlüğüne başvurması gerektiği uyarısını içeren tebligat yapılmış ve sanık başvuruda bulunmamış ise de, sanığın kendisine yüklenen yükümlülüklere veya tedavinin gereklerine uygun davranmamakta "ısrar" ettiğinin kabul edilebilmesi için sanığa "önceki tebligat gereğince başvuruda bulunmadığı, bu tebligat üzerine öngörülen süre içinde de başvurmaması halinde yükümlülüklere ve tedavinin gereklerine uymamakta ısrar etmiş sayılacağı" uyarısı ile yeniden tebligat yapılması bu tebligata rağmen de başvuruda bulunmadığı takdirde hakkında dava açılması gerektiği cihetle, somut olayda "ısrar koşulu" gerçekleşmediği anlaşıldığından ve bu durum 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu"nun 174/1-c kıyasen uygulanarak bir "kovuşturma şartı" olduğundan, kovuşturma şartının gerçekleşmemesi sebebiyle durma kararı verilmesi yerine yazılı şekilde mahkumiyet kararı verilmesinde isabet görülmemiştir.. » denilerek, belirtilen hükmün bozulması istenmiştir.
Konunun incelenmesinde; TCK"nın 191. maddesinin 4. fıkrasının (a) bendinde, "kişinin, erteleme süresi zarfında; kendisine yüklenen yükümlülüklere veya uygulanan tedavinin gereklerine uygun davranmamakta ısrar etmesi hâlinde, hakkında kamu davası açılır " hükmüne yer verilmiştir. Somut olayda, sanığa, 10 gün içinde denetimli serbestlik müdürlüğüne başvurması gerektiği uyarısını içeren tebligat yapılmış, sanık tebliğe rağmen başvuruda bulunmamıştır. Sanığın, kendisine yüklenen yükümlülüklere veya tedavinin gereklerine uygun davranmamakta "ısrar" ettiğinin kabul edilebilmesi için kendisine, "önceki tebligat gereğince başvuruda bulunmadığı, bu tebligat üzerine öngörülen süre içinde de başvurmaması halinde yükümlülüklere ve tedavinin gereklerine uymamakta ısrar etmiş sayılacağı" uyarısı ile yeniden tebligat yapılması bu tebligata rağmen de başvuruda bulunmadığı takdirde, hakkında dava açılması gerektiği, bu haliyle somut olayda, "ısrar koşulu" gerçekleşmediği anlaşılmakla bu durum CMK"nın 174. maddesinin 1. fıkrasının (c) bendi kıyasen uygulandığında, bir "kovuşturma şartı" olup, Gaziantep 22. Asliye Ceza Mahkemesi"nce 2015/568 esas ve 2016/42 karar sayı kamu davasında "kovuşturma şartı" yokluğundan, CMK"nın 223/8-2. cümlesi "durma" kararı verilmesi ve denetimli serbestlik tedbiri kararının infazının sonucunun beklenilmesi gerekirken, işin esasına girilerek yazılı şekilde hüküm kurulması kanuna aykırıdır.
Kanun yararına bozma talebine dayanan ihbarnamede ileri sürülen düşünce yerinde görüldüğünden; Gaziantep 22. Asliye Ceza Mahkemesi"nin 11/02/2016 tarihli 2015/568 esas ve 2016/42 karar sayılı kararının 5271 sayılı CMK’nın 309. maddesinin 3. fıkrası gereğince BOZULMASINA; aynı Kanun"un 309. maddesinin 4. fıkrasının (a) bendi uyarınca gerekli işlemin yapılması için, dosyanın adı geçen Mahkemeye iletilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı’na gönderilmesine, 13/03/2017 tarihinde oy birliği ile karar verildi.