Yargıtay - Vergi Usul Kanununa Muhalefet - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2016/4473 Esas 2018/9262 Karar Sayılı İlamı

11. Ceza Dairesi
Esas No: 2016/4473
Karar No: 2018/9262
Karar Tarihi: 20.11.2018

Vergi Usul Kanununa Muhalefet - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2016/4473 Esas 2018/9262 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Sanığın 2009 yılında sahte fatura düzenlemek suçundan mahkum edildiği ve temyiz itirazlarının reddedildiği belirtilen kararda, Cumhuriyet savcısının temyiz başvurusunun süresinin geçtiği gerekçesiyle reddedildiği ifade edilmektedir. Bunun yanı sıra, cezanın eksik tayin edildiği ve sanığın haklarının yeterince gözetilmediği hususlarına dair Anayasa Mahkemesi kararına atıfta bulunulmuştur. Kanun maddeleri olarak, Cumhuriyet savcısının temyiz başvurusunun reddedilmesine sebep olan 5320 sayılı Yasa'nın 8/1 ve 317. maddeleri, sanığın suçu işlediği gerekçesiyle mahkum edilmesine sebep olan 213 sayılı Vergi Usul Kanunu'nun 359/b-1 maddesi ve sanığın haklarına ilişkin koşullu salıverilme kararına sebep olan TCK'nin 53. maddesi (1) (c) bendi sayılmıştır.

11. Ceza Dairesi 2016/4473 E. , 2018/9262 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Vergi Usul Kanununa Muhalefet
HÜKÜM : Mahkumiyet

I- Cumhuriyet savcısının temyiz itirazlarının incelenmesinde;
Cumhuriyet savcısının, 18.05.2011 tarihinde verilen hükmü 5320 sayılı Yasanın 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK"nin 310. maddesinde belirlenen bir aylık yasal süresinden sonra 29.07.2011 tarihinde temyiz ettiği anlaşıldığından vaki temyiz isteminin aynı Yasanın 317. maddesi uyarınca REDDİNE,
II- Sanığın 2009 takvim yılında sahte fatura düzenlemek suçundan verilen mahkumiyet hükmüne yönelik temyiz itirazlarının incelenmesine gelince;
5728 sayılı Yasanın 276. maddesiyle değiştirilen 213 sayılı Vergi Usul Kanunu’nun 359/b-1 maddesinde öngörülen hapis cezasının alt sınırının 3 yıla yükseltildiği gözetilmeden 18 ay olarak uygulanması suretiyle eksik ceza tayini aleyhe temyiz olmadığından bozma nedeni yapılmamış, 5237 sayılı TCK"nin 53. maddesinin 1. fıkrasının (c) bendinde yer alan haklardan sanığın sadece kendi alt soyu üzerindeki velayet, vesayet ve kayyımlık yetkileri yönünden koşullu salıverilme tarihine kadar uygulanması gerektiğinin gözetilmemesi isabetsizliğinin Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 gün 2014/140 Esas, 2015/85 sayılı iptal kararı ile birlikte infaz aşamasında yeniden değerlendirilmesi mümkün görülmüştür.
Toplanan deliller karar yerinde incelenip, sanığa yüklenen suçun sübutu kabul, oluşa ve soruşturma sonucuna uygun şekilde vasfı tayin, cezayı artırıcı ve azaltıcı sebebin olmadığı takdir kılınmış, savunması inandırıcı gerekçelerle reddedilmiş, incelenen dosyaya göre hükümde eleştiri dışında bir isabetsizlik görülmemiş olduğundan sanığın yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddiyle hükmün ONANMASINA, 20.11.2018 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.