22. Hukuk Dairesi 2017/10836 E. , 2018/4114 K.
"İçtihat Metni"MAHKEMESİ :İş Mahkemesi
DAVA TÜRÜ : ALACAK
Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz talebinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
Y A R G I T A Y K A R A R I
Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, davacının davalıya ait işyerinde terzi ustası olarak çalıştığını, fazla çalışma yıllık izin ve bayram çalışmalarına ait ücretlerini talep etmesi üzerine iş sözleşmesinin işverence haksız olarak feshedildiğini ileri sürerek, kıdem tazminatı, ihbar tazminatı, fazla çalışma ücreti, hafta tatili ücreti, yıllık izin ücreti ile ulusal bayram ve genel tatil ücreti alacaklarının hüküm altına alınmasını talep etmiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı cevap dilekçesi sunmamıştır.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan deliller ve bilirkişi raporu doğrultusunda davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz Başvurusu:
Kararı, davalı vekili temyiz etmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışındaki temyiz itirazlarının reddine karar vermek gerekmiştir.
2-Taraflar arasında davacının fazla çalışma yapıp yapmadığı noktasında uyuşmazlık bulunmaktadır.
Somut uyuşmazlıkta davacı vekili, davacının 01.04.2012 tarihine kadar tek vardiya olarak 08.00-18.00 saatleri arasında, 01.04.2012 tarihinden sonra ise iki vardiya olarak 08.00-16.00, 16.00-24.00 ve 07.00-15.00, 15.00-23.00 saatleri arasında çalıştığını ileri sürmüştür. Mahkemece, davacı tanıklarının beyanlarına itibar edilerek, davacının Nisan 2012 sonrasında haftanın 3 günü, günde 3 saat olmak üzere haftada 9 saat fazla çalışma yaptığı değerlendirilerek, fazla çalışma alacağı hüküm altına alınmış ise de, soyut tanık anlatımlarına göre sonuca gidilmesi hatalı olmuştur. Davacı, dava dilekçesinde Nisan 2012 döneminden sonra iki vardiya olarak çalıştığını ifade ederek, bunun dışında haftada en az 1-2 gün 16 saat çalıştığını ileri sürmüştür. Davacı tanıklarından İlyas, Nisan 2012 döneminden sonra günde 8 saat çalıştıklarını ancak haftada üç dört gün mesaiye kaldıklarının olduğunu, davacı tanığı Cihan ise, haftada en az 3 gün mesaiye kaldıklarını, fazla çalışma sürelerinin 2,3,4 saat olabildiğini ifade etmiştir. Dosya kapsamına göre, davacının beyanı ile tanık beyanları birbiri ile örtüşmediği gibi, davacı tanıklarının beyanlarının kendi içinde de çelişkili olduğu anlaşılmaktadır. Bu itibarla, davacının Nisan 2012 sonrasına ait fazla çalışma iddiasını ispatlamayamadığı değerlendirilerek, bu döneme ilişkin fazla çalışma ücreti alacağı talebinin reddi gerekirken kabulü hatalı olmuştur.
Nisan 2012 döneminden önceki döneme ilişkin talep yönünden ise, dava dilekçesinde belirtilen çalışma saatlerinin, tanık beyanları ile ispatlandığı göz önüne alınarak, davacının haftanın 6 günü 08.00-18.00 saatleri arasında (ve ayrıca hafta tatili günü yönünden de 7,5 saati geçen süre eklenmek suretiyle) çalıştığının kabulü ile buna göre hesaplanan fazla çalışma alacağının hüküm altına alınması gerekmektedir.
Mahkemece yazılı gerekçe ile davanın kısmen kabulüne karar verilmesi hatalı olup, kararın bu sebeple bozulması gerekmiştir.
Sonuç: Temyiz olunan hükmün yukarıda açıklanan sebeplerden BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 20.02.2018 tarihinde oybirliği ile karar verildi.
