Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle Yaralama
Hüküm : TCK"nın 89/1, 89/2-b, 62/1, 50/4, 50/1-a, 52/1-4. maddeleri gereğince mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık tarafından temyiz edilmekle, dosya incelendi gereği düşünüldü;
1)Sanığın idaresindeki araçla yerleşim yeri içinde, gidiş gelişli, asfalt kaplama yolda aracını park etmek için geri geri manevra yaptığı esnada, aracının arkasında bulunan katılana çarparak katılanın hayati tehlike geçirecek ve kemik kırığı olacak şekilde yaralanmasına sebebiyet verdiğinin kabul edildiği olayda; park manevrasından daha uzun mesafe geri geri seyreden sanık hakkında, TCK"nın 22/3. maddesinde tanımlı bilinçli taksir hükümlerinin uygulamaması aleyhe temyiz olmadığından bozma nedeni yapılmamıştır.
2)Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesine yönelik uygulama bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanığın yerinde görülmeyen sair temyiz itirazlarının reddine, ancak;
1)Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 07.07.2009 tarih ve 2009/9-62-191 sayılı kararında da vurgulandığı üzere, taksirli suçlar açısından temel cezanın belirlenmesinde TCK"nın 61/1. maddesinin (g) bendinde yer alan "failin güttüğü amaç ve saiki" gerekçesine ve (f) bendinde yer alan ""failin kasta dayalı kusurunun ağırlığı"" gerekçesine dayanılamayacağının gözetilmemesi;
2)TCK"nın 52/4 maddesi gereğince, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının taksitlendirilmesine karar verilmesine rağmen, infazda tereddüt oluşturacak şekilde taksit aralığının kararlarda belirtilmemesi,
Kanuna aykırı olup, sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün bu nedenle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, ancak yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu konularda, aynı Kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden hükmün 1. fıkrasından “failin kastının yoğunluğu ve suçun saiki” ibaresinin çıkarılması, hükmün taksitlendirmeye ilişkin 5. paragrafına “8 eşit” ibaresinden önce gelmek üzere “birer ay ara ile” ibaresinin eklenmesi ve hükümdeki diğer hususların aynen bırakılması suretiyle, sair yönleri usul ve Kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 01/04/2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.