Vergi Usul Kanunu

11. Ceza Dairesi
Esas No: 2016/5066
Karar No: 2018/9023
Karar Tarihi: 13.11.2018

Vergi Usul Kanunu"na muhalefet - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2016/5066 Esas 2018/9023 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Sanık, vergi usul kanununa muhalefet suçundan mahkum edilmiştir. Sanık, defter belge ibraz etmeme suçundan açılan kamu davasında suçlu bulunmuştur. Ancak, sanığın savunmalarında tebligatı almadığını iddia etmiş ve tebliğ almış görünen çalışanın varlığını reddetmiştir. Bu nedenle, sanığın iş yerinin tebligat tarihinde faal olup olmadığı araştırılması gerektiğine karar verilmiştir. Ayrıca, sanık hakkında uygulanan temel ceza alt sınırının yükseltildiği göz önünde bulundurulmadan eksik ceza tayini yapıldığı saptanmıştır. Bu nedenlerle hüküm bozulmuştur.
Kanun maddeleri:
- Vergi Usul Kanunu
- Ceza Muhakemesi Kanunu'nun 231. maddesi
- 213 sayılı Yasa'nın 139/2. maddesi
- 213 sayılı Yasa'nın 359/a-2. maddesi
- 5904 sayılı Kanun'un 23. maddesi
- 5320 sayılı Yasa
- 1412 sayılı CMUK'un 321. maddesi

11. Ceza Dairesi 2016/5066 E. , 2018/9023 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Vergi Usul Kanunu"na muhalefet
HÜKÜM : Mahkumiyet

Sanığın hükmün açıklanmasının geri bırakılması halinde ileride suç işlemekten çekineceği yönünde olumlu kanaat oluşmadığından bahisle takdiren CMK’nin 231. Maddesinin uygulanmasına yer olmadığına karar verilmiş olması nedeni ile tebliğnamedeki bu yönde bozma isteyen düşünceye iştirak edilmemiştir.
1- Sanık hakkında defter belge ibraz etmemek suçundan açılan kamu davasında; sanığın savunmalarında söz konusu tebligatı almadığını ve defter belge isteme yazısını tebliğ almış görünen ... isimli bir çalışanın olmadığını beyan etmesi ve tanık olarak beyanına başvurulan ...’ın söz konusu adresteki bir avukatlık bürosunda çalıştığını ve tebligattaki imzanın kendisine ait olduğunu, söz konusu şirketi ya da sanığı tanımadığını, sanığın şirketinin daha önce söz konusu adreste faaliyette bulunduğunu duyduğunu ancak kendisinin şirketi bilmediğini beyan etmesi ve 213 sayılı Kanun"un 139/2. maddesinde, incelemenin dairede yapılmasını gerektiren nedenlerden birinin varlığı önceden belirlenmeden faaliyetini sürdüren mükelleflere defter ve belgelerin ibrazı için yapılan tebligatların hukuken geçerli olmayacağı cihetle, gerçeğin kuşkuya yer vermeyecek şekilde tespit edilmesi bakımından, sanığın iş yerinin tebligat tarihinde faal olup olmadığı araştırılıp hesapların dairede incelenmesine imkan veren 213 sayılı Yasanın 139/2. maddesindeki istisnalardan birinin varlığının önceden belirlenip belirlenmediğinin vergi dairesinden sorulması ve ...’ın sanığın yanında çalışıp çalışmadığının araştırılmasından sonra toplanan tüm deliller birlikte değerlendirilerek sonucuna göre sanığın hukuki durumunun takdir ve tayini gerekirken eksik inceleme ile yazılı şekilde hüküm kurulması,
2- Kabule göre de; sanık hakkında uygulanan 213 sayılı Yasanın 359/a-2. maddesinde öngörülen temel cezanın 03.07.2009 tarih ve 27277 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe giren 5904 sayılı Kanun"un 23. maddesiyle yapılan değişiklikle alt sınırının “ 18 ay”a yükseltildiği gözetilmeden yazılı şekilde 1 yıl olarak belirlenmesi suretiyle yazılı şekilde uygulama yapılarak eksik ceza tayini,
Bozmayı gerektirmiş, sanık müdafiinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün bu sebeplerden dolayı 5320 sayılı Yasanın 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK"nin 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, aleyhe temyiz bulunmadığından ceza miktarı itibarıyla kazanılmış hakkın saklı tutulmasına, 13.11.2018 tarihinde oy birliği ile karar verildi.