Hırsızlık - Yargıtay 17. Ceza Dairesi 2019/11575 Esas 2020/1971 Karar Sayılı İlamı

17. Ceza Dairesi
Esas No: 2019/11575
Karar No: 2020/1971
Karar Tarihi: 12.02.2020

Hırsızlık - Yargıtay 17. Ceza Dairesi 2019/11575 Esas 2020/1971 Karar Sayılı İlamı

Özet:

17. Ceza Dairesi'nin 2019/11575 E., 2020/1971 K. sayılı kararı, asliye ceza mahkemesinde hırsızlık suçuyla yargılanan sanıkların mahkumiyetine ilişkin olarak verilmiştir. Temyiz edilen kararda, suçun sanıklar tarafından işlendiğine dair yeterli kanıt olduğu ve verilen kararların usul ve yasaya uygun olduğu belirtilmektedir. Ancak kararda, 5237 sayılı TCK'nun 141/1. maddesinde düzenlenen uzlaşma kapsamındaki suçun sanıklar tarafından işlendiği gözetilmeden, suç vasfında yanılgıya düşülerek aynı yasanın 142/2-d maddesi uyarınca mahkumiyet hükmü kurulduğu belirtilmiştir. Ayrıca iddianamede uygulanması istenmeyen TCK'nun 142/2-d maddesinin ek savunma hakkı verilmeden uygulanarak savunma hakkının kısıtlandığı ve TCK'nun 53. maddesindeki hak yoksunluklarının yeniden değerlendirilmesi gerektiği belirtilmiştir. Bu nedenlerle karar bozulmuştur.
Detaylı kanun maddeleri:
- 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 141/1. maddesi: Uzlaşma kapsamındaki suçlar
- 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 142/2-d maddesi: Hırsızlık suçunun nitelikli halleri
- 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun 226. maddesi: Ek savunma hakkı
- 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 53. maddesi: Hak yoksunluğu.

17. Ceza Dairesi 2019/11575 E. , 2020/1971 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık
HÜKÜMLER : Mahkumiyet

Yerel mahkemece sanıklar hakkında hırsızlık suçundan verilen hükümler temyiz edilmekle, başvuruların süresi ve kararların niteliği ile suç tarihine göre dosya görüşüldü:
Dosya ve duruşma tutanakları içeriğine, toplanıp karar yerinde incelenerek tartışılan hukuken geçerli ve elverişli kanıtlara, gerekçeye ve hakimin takdirine göre; suçun sanıklar tarafından işlendiğini kabulde usul ve yasaya aykırılık bulunmadığı anlaşılmış, diğer temyiz nedenleri de yerinde görülmemiştir.
Ancak;
1)Mağdurdan suç konusu aracı denemek üzere rızası dahilinde teslim aldıktan sonra geri getirmeyen sanıkların eyleminin Ceza Genel Kurulu"nun 2011/6 Karar sayılı kararında da ifade edildiği gibi 5237 sayılı TCK’nun 141/1. maddesinde düzenlenen uzlaşma kapsamındaki suçu oluşturduğu gözetilmeden, suç vasfında yanılgıya düşülerek aynı Yasa"nın 142/2-d maddesi uyarınca mahkumiyet hükmü kurulması,
Kabule göre de;
2)Sanık ... hakkında düzenlenen iddianamede 5237 sayılı TCK"nun 142/2-d maddesinin uygulanması istenmediği halde, 5271 sayılı CMK"nun 226. maddesi uyarınca ek savunma hakkı verilmeden anılan madde uygulanarak savunma hakkının kısıtlanması,
3)T.C. Anayasa Mahkemesinin, TCK"nun 53. maddesine ilişkin olan, 2014/140 Esas ve 2015/85 Karar sayılı iptal kararının, 24.11.2015 gün ve 29542 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanmış olması nedeniyle iptal kararı doğrultusunda TCK"nun 53. maddesindeki hak yoksunluklarının yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanık ... müdafii ile sanık ...’un temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükümlerin açıklanan nedenlerle tebliğnameye aykırı olarak BOZULMASINA, 12/02/2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.