Yargıtay 9. Ceza Dairesi 2021/4827 Esas 2022/3434 Karar Sayılı İlamı

Sanık ... hakkında çocuğun cinsel istismarı suçundan gerçekleştirilen yargılama sonucunda atılı suçtan mahkumiyetine dair Bakırköy 6. Asliye Ceza Mahkemesinden verilen 30.09.2010 gün ve 2010/266 Esas, 2010/597 Karar sayılı hükmün sanık müdafileri tarafından temyiz edilmesi üzerine Yargıtay kapatılan 14. Ceza Dairesinin 05.03.2014 gün ve 2012/5013 Esas, 2014/2822 sayılı bozma yönündeki kararına mahkemece direnilerek kurulan 11.02.2015 gün ve 2014/182 Esas, 2015/51 Karar sayılı hükmün sanık müdafisi tarafından temyiz edilmesi nedeniyle 02.12.2016 günlü, 29906 sayılı Resmi Gazete'de yayımlanarak yürürlüğe giren 24.11.2016 günlü, 6763 sayılı Kanunun 38. maddesi ile 5320 sayılı Kanuna eklenen geçici 10. maddenin iki ve üçüncü bentlerine istinaden direnme kararıyla ilgili değerlendirme yapılmak üzere Dairemize gönderilen dosyanın tetkikinde mahkemenin direnme ilamında ilk kararında bulunmayan yeni gerekçelere yer vermesi nedeniyle söz konusu kararın direnme mahiyetinde olmayıp, yeni hüküm niteliği taşıdığı gözetilerek gereği görüşüldü:
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin soruşturma ile kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya içeriğine göre yerinde görülmeyen sair temyiz itirazlarının reddine,
Ancak;
Sanığın olay günü on beş yaşından küçük mağdureyi kolundan tutarak götürdüğü kazan dairesinde bağırmasını önlemek için eliyle ağzını kapatması şeklindeki eyleminin temyiz incelemesinde onanarak kesinleşen kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçunun cebir unsuru içinde kaldığı dikkate alındığında, mevcut haliyle sanığın cinsel organını mağdureye göstermesi eyleminin 5237 sayılı TCK'nın 105/1. maddesinde düzenlenen cinsel taciz suçunu oluşturduğu gözetilerek bu suçtan hüküm kurulması gerekirken suç vasfının tayininde yanılgıya düşülerek çocuğun cinsel istismarı suçundan karar verilmesi,
Kanuna aykırı, sanık müdafisinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gözetilerek 1412 sayılı CMUK’nın 321. maddesi gereğince BOZULMASINA, 12.04.2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.