MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık, iş yeri dokunulmazlığını bozma, mala zarar verme
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü;
1-Sanık hakkında iş yeri dokunulmazlığını bozma ve mala zarar verme suçlarından kurulan hükümlere yönelik temyiz itirazlarınını incelenmesinde;
Sanığın soruşturma aşamasındaki beyanında, müştekiye ait iş yerine saat 21.00"den sonra girdiğini, sulh ceza mahkemesindeki sorgusunda ise içeride 1-2 saat kaldığını söylediğinin anlaşılması karşısında, iş yeri dokunulmazlığını bozma suçundan kurulan hükümde TCK’nın 116/4. maddesinin uygulanması gerektiğinin gözetilmemesi, mala zarar verme suçundan kurulan hükümde ise, müştekinin giderilmesini istediği bir zararının bulunmadığını söylemesine rağmen, sanığın zararı gidermek istediği yönünde bir talebinin bulunmadığının anlaşılması karşısında uygulama koşulları bulunmadığı halde TCK’nın 168. maddesinin uygulanması suretiyle eksik ceza tayini aleyhe temyiz olmadığından bozma nedeni yapılmamış, TCK"nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesinin 24/11/2015 tarihinde yürürlüğe giren 08/10/2015 gün ve 2014/140 E., 2015/85 K. sayılı kararı da nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının uygulanmasının infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüş, dosya kapsamına göre diğer temyiz itirazları yerinde görülmemiştir. Ancak;
Sanığın tekerrüre esas alınan Elazığ 5. Asliye Ceza Mahkemesinin 02/12/2014 tarihli, 2014/565 E., 2014/137 K. sayılı kararındaki hırsızlık suçundan verilen 3 yıl 1 ay 15 günlük hapis cezasının Yargıtay 13. Ceza Dairesinin 28/12/2017 tarihli, 2016/9143 E., 2017/15783 K. sayılı kararı ile bozulduğunun ve bu mahkumiyet kararının kesinleşmemesi nedeniyle tekerrüre esas alınamayacağının, aynı ilamdaki konut dokunulmazlığını bozma suçundan verilen 10 aylık hapis cezasının ise aynı ilam ile onanarak 28/12/2017 tarihinde kesinleştiğinin anlaşılması karşısında bu kararın da tekerrüre esas alınamayacağı, yine adli sicil kaydında başkaca tekerrüre esas nitelikte sabıkasının bulunmaması nedeniyle sanık hakkında tekerrür hükümlerinin uygulanamayacağının gözetilmemesi,
Bozmayı gerektirmiş, sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükümlerin açıklanan nedenle BOZULMASINA, bozma nedeni yeniden yargılama yapılmasını gerektirmediğinden, 5320 sayılı Kanun"un 8. maddesi uyarınca halen yürürlükte bulunan, 1412 sayılı CMUK"nın 322. maddesinin verdiği yetkiye dayanılarak, TCK"nın 58. maddesinin uygulanmasına ilişkin bölümün hüküm fıkralarından çıkartılmasına karar verilmek suretiyle diğer yönleri usul ve yasaya uygun bulunan hükümlerin DÜZELTİLEREK ONANMASINA,
2-Sanık hakkında hırsızlık suçundan kurulan hükme yönelik temyiz itirazlarının incelenmesinde;
5237 sayılı TCK"nın 36/1. maddesinde düzenlenen gönüllü vazgeçme hükmünün failin icra hareketlerini bitirme olanağı varken iradesi ile pişmanlık duyarak kendiliğinden eylemine son vermesi veya icra hareketlerini sürdürme ya da sonucu gerçekleştirme olanağı bulunduğu halde gönüllü olarak neticenin meydana gelmesini önlemesi halinde uygulanabilen bir yasa normu olduğu; somut olayda, sanığın, müştekinin iş yerine, gece sayılan zamanda, kapı camını kırmak suretiyle girip, duvara monteli bulunan televizyonun uydu bağlantı kablosunu kopartıp, çekmeceleri karıştırıp, içerdeki narları yedikten sonra başka bir şey almadan ayrılması biçiminde gelişen eyleminde, gönüllü olarak vazgeçtiğini gösteren herhangi bir delil bulunmadığından tebliğnamedeki hırsızlık suçundan 1 nolu bozma düşüncesine katılınmamış, TCK"nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesinin 24/11/2015 tarihinde yürürlüğe giren 08/10/2015 gün ve 2014/140 E., 2015/85 K. sayılı kararı da nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının uygulanmasının infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüş, dosya kapsamına göre diğer temyiz itirazları yerinde görülmemiştir. Ancak;
a-Sanığın soruşturma aşamasında müştekiye ait iş yerine saat 21.00"den sonra girdiğini, sulh ceza mahkemesindeki sorgusunda ise içeride 1-2 saat kaldığını söylediğinin anlaşılması karşısında, hırsızlık suçundan kurulan hükümde TCK’nın 143. maddesinin uygulanması gerektiğinin gözetilmemesi,
b-Sanığın iş yerinden başka bir şey almamasına rağmen, mutfak kısmında bulunan narları yediğinin anlaşılması karşısında, eylemin tamamlandığı gözetilmeden TCK’nın 35. maddesinin uygulanması,

c-Sanığın yediği narların miktarı ve değeri müştekiden sorulup, sonucuna göre TCK’nın 145. maddesinin uygulama koşullarının bulunup bulunmadığının değerlendirilmesi gerekirken, “suçun teşebbüs aşamasında kaldığından ve teşebbüs aşamasında kalan suçlarda TCK’nın 145. maddesinin uygulanamayacağı” şeklindeki gerekçe ile yazılı şekilde hüküm kurulması,
ç-Sanığın tekerrüre esas alınan Elazığ 5. Asliye Ceza Mahkemesinin 02/12/2014 tarihli, 2014/565 E., 2014/137 K. sayılı kararındaki hırsızlık suçundan verilen 3 yıl 1 ay 15 günlük hapis cezasının Yargıtay 13. Ceza Dairesinin 28/12/2017 tarihli, 2016/9143 E., 2017/15783 K. sayılı kararı ile bozulduğunun ve bu mahkumiyet kararının kesinleşmemiş olması nedeniyle tekerrüre esas alınamayacağının ,aynı ilamdaki konut dokunulmazlığını bozma suçundan verilen 10 aylık hapis cezasının ise aynı ilam ile onanarak 28/12/2017 tarihinde kesinleştiğinin anlaşılması karşısında bu ilamın da tekerrüre esas alınamayacağı, yine adli sicil kaydında başkaca tekerrüre esas nitelikte sabıkasının bulunmaması nedeniyle sanık hakkında tekerrür hükümlerinin uygulanamayacağının gözetilmemesi,
Bozmayı gerektirmiş, sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün bu sebeplerden dolayı istem gibi BOZULMASINA, bozma sonrası kurulacak hükümde 1412 sayılı CMUK"nun 326/son maddesinin gözetilmesine, 12/02/2020 gününde oybirliğiyle karar verildi.