MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Vergi Usul Kanununa Muhalefet
HÜKÜM : Mahkumiyet

Ayrıntıları Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23.11.1999 gün ve 1999/11-273/288 sayılı kararında da açıklandığı üzere, defter ve belgelerin çalındığı-kaybolduğu-bulunmadığı ileri sürülerek ibrazından kaçınılması halinde VUK"nin 139. maddesinde yazılı durumların ve usulüne uygun tebligatın aranmasına gerek bulunmaması; sanık, defter ve belgeleri bulamadığını, ortağının yurt dışında olduğunu, dönünce götürüp ibraz edeceğini savunmuş ise de, defter ve belgeleri saklama ve istendiğinde ibraz etme yükümlülüğünün mükellefe ait olması; sanığın savunmasının yasanın aradığı anlamda mücbir sebep oluşturmaması karşısında, tebliğnamedeki bu konulara yönelik bozma düşüncesine iştirak edilmemiştir.
Defter ve belgeleri ibraz etmeme suçunda, suç tarihinin ibraz için verilen yasal sürenin bitimini izleyen 07.10.2011 olduğu dikkate alınarak, gerekçeli karar başlığındaki suç tarihinin Mahkemece düzeltilmesi; 5237 sayılı TCK’nin 53. maddesine ilişkin uygulamanın Anayasa Mahkemesi"nin 08.10.2015 tarihli ve 2014/140 Esas, 2015/85 Karar sayılı iptal kararı ile birlikte infaz sırasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
Yapılan yargılamada toplanan deliller gerekçeli kararda gösterilip tartışılarak; sanığa yüklenen suçun sübutu kabul, oluşa uygun şekilde vasfı tayin kılınmış, savunması inandırıcı gerekçelerle reddedilmiş ve incelenen dosya içeriğine göre verilen hükümde bir isabetsizlik görülmemiş olduğundan; sanığın yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddiyle hükmün isteme aykırı olarak ONANMASINA, 31.10.2018 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.