Taksirle yaralama - Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2017/7842 Esas 2019/3383 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK’nın 89/1, 2-b, 62, 52/1, 4, 53/6. maddeleri uyarınca mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü;
Sanığın, 11/06/2014 tarihinde Tebligat Kanununun 18.maddesine göre usulüne uygun tebliği yapılmayan kararı öğrenme ile temyiz ettiği anlaşılmakla, temyizin süresinde olduğu kabul edilerek yapılan incelemede;
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesi ile 5275 sayılı Kanunun 106/3. maddesinin uygulanmasına ilişkin tebliğnamedeki görüşe iştirak edilmemiştir.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre sanığın suçun subütuna, ceza miktarına, hükmün açıklanmasının geri bırakılması kararı verilmediğine, bilirkişi raporunun gerçeği yansıtmadığına ilişkin yerinde görülmeyen sair temyiz itirazlarının reddine; ancak,
1-TCK’nın 53/6. maddesi uyarınca sürücü belgesinin 3 ay süreyle geri alınmasına hükmedilmesine rağmen ayrıca “sanığa verilen ceza miktarı, kusur durumu nazara alınarak takdiren TCK’nın 53/6. maddesi uyarınca sürücü belgesinin geri alınmasına yer olmadığına” karar verilerek hükümde çelişki yaratılması,
2-Bir tam gün karşılığı takdir edilen adli para cezasının miktarı belirlenirken “250 gün” yerine “112 gün” yazılması ile uygulanan kanun maddesinin gösterilmemesi suretiyle 5271 sayılı CMK"nın 232/6. maddesine muhalefet edilmesi,
Kanuna aykırı olup, sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün bu nedenle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 321. maddesi gereğince isteme aykırı olarak BOZULMASINA, 12.03.2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.