Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2015/13796 Esas 2017/1848 Karar Sayılı İlamı

11. Hukuk Dairesi
Esas No: 2015/13796
Karar No: 2017/1848
Karar Tarihi: 28.03.2017

Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2015/13796 Esas 2017/1848 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Davacı ve davalı arasında bir davaya ilişkin olan mahkeme kararı incelendi. Davacı, davalının kıraathaneyi devir konusunda görüştüklerini ancak anlaşma sağlanamadığını, buna rağmen davalının işletmeyi hukuki dayanağı olmaksızın işletmeye başladığını iddia etti. Mahkeme, yapılan yargılama sonucunda davanın kabul edildiğine karar vererek, davalının 1.635 TL tutarındaki ödeme yapması gerektiğine hükmetti. Ancak dava değeri, yürürlükteki kanun maddesine göre davalı yönünden temyiz sınırının altında kaldığı için davalının temyiz istemi reddedildi.
Kanun maddeleri:
- HUMK 21.07.2004 tarihinde yürürlüğe giren 5219 sayılı Kanun ile değişik 427/2. maddesi: Miktar veya değeri 1.000,00 TL'yi geçmeyen taşınır mal ve alacak davalarına ilişkin nihai kararlar kesindir.
- İçtihadı Birleştirme Kararı (01.06.1990, 3/4): Kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında mahkemece bir karar verilebileceği gibi, Yargıtay tarafından da temyiz isteminin reddine karar verilebilir.

11. Hukuk Dairesi 2015/13796 E. , 2017/1848 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :SULH HUKUK MAHKEMESİ

Taraflar arasındaki davadan dolayı... Sulh Hukuk Mahkemesi’nce verilen 18/12/2014 gün ve 2013/598-2014/845 sayılı hükmün Yargıtayca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle dosyadaki kağıtlar okundu gereği konuşulup düşünüldü:
Karar tarihinde yürürlükte bulunan HUMK 21.07.2004 tarihinde yürürlüğe giren 5219 sayılı Kanun ile değişik 427/2. maddesi hükmüne göre, miktar veya değeri 1.000,00 TL"yi geçmeyen taşınır mal ve alacak davalarına ilişkin nihai kararlar kesindir. Bu miktar, karar tarihi olan 18.12.2014 tarihi itibariyle 1.890,00 TL"dir. Davacı vekili, davalının müvekkili ile kıraathaneyi devir konusunda görüştüklerini ancak anlaşma sağlayamadıklarını, buna rağmen davalının söz konusu işletmeyi Ekim 2010 tarihi itibariyle hiçbir hukuki dayanağı olmaksızın işletmeye başladığını, işletmedeki emtialar için hiçbir ödemede bulunmadığı, bu emtialar için 1.635,00 TL davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.
Mahkemece, yapılan yargılama sonunda davanın kabulü ile 1.635,00 TL’nin davalıdan tahsiline karar verilmiştir. Bu durumda, kabul edilen dava değeri, yukarıda anılan madde hükmüne göre davalı yönünden temyiz sınırının altında kalmaktadır. Kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında mahkemece bir karar verilebileceği gibi, 01.06.1990 gün, 3/4 sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı uyarınca Yargıtay tarafından da temyiz isteminin reddine karar verilebileceğinden, davalı vekilinin temyiz isteminin reddine karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle, davalı vekilinin temyiz isteminin REDDİNE, ödediği peşin temyiz harcın isteği halinde temyiz edene iadesine, 28.03.2017 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.