Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2016/10897 Esas 2017/1713 Karar Sayılı İlamı

11. Hukuk Dairesi
Esas No: 2016/10897
Karar No: 2017/1713
Karar Tarihi: 22.03.2017

Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2016/10897 Esas 2017/1713 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Davalı bankaya yapılan mevduat ödemesinin faiziyle birlikte tahsil edilmesi talebiyle açılan davada, yerel mahkeme davanın kendileri yerine nöbetçi tüketici mahkemesinin görevli olduğuna karar vermiş ancak davacı vekili temyiz etmiştir. Yargıtay 11. Hukuk Dairesi, karar tarihi itibariyle miktarı 2.190 TL'yi geçmeyen taşınır mal ve alacak davalarına ilişkin nihai kararların kesin olduğunu belirten kanun maddesi gereği, dava değerinin temyiz sınırının altında kaldığına karar vermiştir. Bu nedenle, davalı vekilinin temyiz istemi reddedilmiştir.

Kanun Maddeleri:
HUMK'un 427/2. maddesi (21 Temmuz 2004 tarihinde değişiklik geçirmiş olan 5219 sayılı Kanun)
309 sayılı Kanun'un 2/2 maddesi

11. Hukuk Dairesi 2016/10897 E. , 2017/1713 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ : ... ASLİYE TİCARET MAHKEMESİ

Taraflar arasındaki davadan dolayı ... 8. Asliye Ticaret Mahkemesi’nce verilen 15/06/2016 gün ve 2015/580-2016/524 sayılı hükmün Yargıtayca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle dosyadaki kağıtlar okundu gereği konuşulup düşünüldü:
Karar tarihinde yürürlükte bulunan HUMK’un 21.07.2004 tarihinde yürürlüğe giren 5219 sayılı Kanun ile değişik 427/2. maddesi hükmüne göre, miktar veya değeri 1.000,00 TL"yi geçmeyen taşınır mal ve alacak davalarına ilişkin nihai kararlar kesindir. Bu miktar, karar tarihi olan 05/06/2016 tarihi itibariyle 2.190,00 TL"dir. Davacı vekili, müvekkili tarafından davalı bankaya 01/11/1999 tarihinde yatırılan 1.524,00 TL mevduat alacağının, 01/11/1999 tarihinden itibaren vade sonuna kadar %82 akdi faiz ve vade sonundan itibaren ise 309 sayılı kanunun 2/2 maddesi gereğince akdi faizden az olmamak üzere temerrüt faizi ile davalıdan tahsilini talep etmiştir. Mahkemece, yapılan yargılama sonunda davanın görev yönünden reddi ile ... Nöbetçi Tüketici Mahkemesi"nin görevli olduğuna karar verilmiştir. Bu durumda, dava değeri, yukarıda anılan madde hükmüne göre temyiz sınırının altında kalmaktadır. Kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında mahkemece bir karar verilebileceği gibi, 01.06.1990 gün, 3/4 sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı uyarınca Yargıtay tarafından da temyiz isteminin reddine karar verilebileceğinden, davalı vekilinin temyiz isteminin reddine karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle, davalı vekilinin temyiz isteminin REDDİNE, ödediği peşin temyiz harcın isteği halinde temyiz edene iadesine, 22/03/2017 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.