MAHKEMESİ : ANTALYA BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 11. HUKUK DAİRESİ

TÜRK MİLLETİ ADINA

Taraflar arasında görülen davada Antalya 2. Asliye Ticaret Mahkemesince verilen 04/05/2018 tarih ve 2016/714 E- 2018/309 K. sayılı kararın davacı vekili tarafından istinaf edilmesi üzerine, istinaf isteminin esastan reddine dair Antalya Bölge Adliye Mahkemesi 11. Hukuk Dairesi"nce verilen 19/03/2019 tarih ve 2018/1449 E- 2019/551 K. sayılı kararın Yargıtay"ca incelenmesi davacı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, müvekkilinin davalı şirketin ortağı ve müdürü olduğu dönemde aracını sattığını, satış bedelinden 16.000,00 TL’yi şirkete borç verildiğini, yine kendi adına kredi çekerek bedelin şirkete aktarıldığını, kredinin taksitlerinin davalı tarafından ödeneceğinin 24.09.2012 tarihli tutanak ile kararlaştırıldığını, ancak 16.000,00 TL’nin ödenmediği gibi kredinin de müvekili tarafından ödendiğini ileri sürerek 60.702,66 TL"nin davalının ödemeyi taahhüt ettiği 24.09.2012 tarihinden itibaren işleyecek faizi ile birlikte davalıdan tahsiline karar verilmesini istemiştir.
Davalı vekili, 24.09.2012 tarihli tutanağın imza altına alınmış olmasına rağmen sonrasında anlaşmaya varılamadığını, davacı tarafından şirkete herhangi bir para aktarımı yapılmadığını savunarak davanın reddine karar verilmesini istemiştir.
İlk Derece Mahkemesince, 24.09.2012 tarihli belge ile paraların verileceğinin taahhüt edildiği, paraların şirkete verildiğinin belirtilmediği, bu durumda öncelikle anılan miktarların davalı şirkete aktarıldığının ispat edilmesi gerektiği, bu hususu ispat yükünün de davacın da olduğu, anılan miktarların davalı şirkete aktarıldığına dair davacı tarafından belge sunulamadığı, davalı kayıtlarında da bu miktarda bir borç alındığına dair kaydın yer almadığı, kaldı ki anılan tarihte de davacının davalı şirketin tek yekili müdürü olduğu gerekçesi ile davanın reddine karar verilmiştir.
Karara karşı davacı vekilince istinaf isteminde bulunulmuştur.
Bölge Adliye Mahkemesince, İlk Derece Mahkemesi ile aynı gerekçe ile davacı vekilinin istinaf isteminin esastan reddine karar verilmiştir.
Kararı, davacı vekili temyiz etmiştir.
Yapılan yargılama ve saptanan somut uyuşmazlık bakımından uygulanması gereken hukuk kuralları gözetildiğinde İlk Derece Mahkemesince verilen kararda bir isabetsizlik olmadığının anlaşılmasına göre yapılan istinaf başvurusunun HMK"nın 353/b-1 maddesi uyarınca Bölge Adliye Mahkemesince esastan reddine ilişkin kararın usul ve yasaya uygun olduğu kanısına varıldığından Bölge Adliye Mahkemesi kararının onanmasına karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarda açıklanan nedenlerle, davacı vekilinin temyiz isteminin reddi ile Bölge Adliye Mahkemesince verilen kararın HMK"nın 370/1. maddesi uyarınca ONANMASINA, HMK"nın 372. maddesi uyarınca işlem yapılmak üzere dava dosyasının Bölge Adliye Mahkemesine gönderilmesine, aşağıda yazılı bakiye 10,00 TL temyiz ilam harcının temyiz eden davacıdan alınmasına, 15/01/2020 tarihinde kesin olarak oybirliğiyle karar verildi.