Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2016/1287 Esas 2017/1510 Karar Sayılı İlamı

11. Hukuk Dairesi
Esas No: 2016/1287
Karar No: 2017/1510
Karar Tarihi: 14.03.2017

Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2016/1287 Esas 2017/1510 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Mahkeme kararı, davalı banka ile müvekkili arasındaki davaya ilişkindir. Davacı vekili, müvekkilinin davalı bankadan kredi kullandığını ve sözleşme dışı kesintiler yapıldığını iddia ederek 1.890,00 TL'nin tahsilini talep etmiştir. Yapılan yargılama sonucunda davanın kabul edildiği ve davalı bankanın 1.890,00 TL ödemesine karar verildiği belirtilmektedir. Ancak, karar tarihi olan 02.06.2015 tarihi itibarıyla miktarı 2.080,00 TL'yi aşmayan taşınır mal ve alacak davalarına ilişkin nihai kararların kesin olduğu belirtilmektedir. Bu nedenle, davalı bankanın temyiz sınırının altında kalması sebebiyle davalı vekilinin temyiz isteminin reddedildiği ifade edilmektedir.
Kanun maddeleri ise Hukuk Muhakemeleri Kanunu'nun 427/2. maddesi ve 5219 sayılı Kanun'dur. HUMK 427/2. maddesi gereği, miktarı 2.080,00 TL'yi aşmayan taşınır mal ve alacak davalarına ilişkin nihai kararlar kesindir. Bu madde, 5219 sayılı Kanun ile değiştirilmiştir.

11. Hukuk Dairesi 2016/1287 E. , 2017/1510 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :ASLİYE HUKUK MAHKEMESİ

Taraflar arasındaki davadan dolayı ... Asliye Hukuk Mahkemesi’nce verilen 02/06/2015 gün ve 2014/317-2015/127 sayılı hükmün Yargıtayca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle dosyadaki kağıtlar okundu gereği konuşulup düşünüldü:
Karar tarihinde yürürlükte bulunan HUMK 21.07.2004 tarihinde yürürlüğe giren 5219 sayılı Kanun ile değişik 427/2. maddesi hükmüne göre, miktar veya değeri 1.000,00 TL"yi geçmeyen taşınır mal ve alacak davalarına ilişkin nihai kararlar kesindir. Bu miktar, karar tarihi olan 02.06.2015 tarihi itibariyle 2.080,00 TL"dir. Davacı vekili, müvekkilinin davalı bankadan kredi kullandığını, davalının kredi sözleşmesinde olmayan kesintiler yaptığını ileri sürerek 1.890,00 TL’nin davalıdan tahsilini talep etmiştir. Mahkemece, yapılan yargılama sonunda davanın kabulü ile 1.890,00 TL’nin davalıdan tahsiline karar verilmiştir. Bu durumda, kabul edilen dava değeri, yukarıda anılan madde hükmüne göre davalı yönünden temyiz sınırının altında kalmaktadır. Kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında mahkemece bir karar verilebileceği gibi, 01.06.1990 gün, 3/4 sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı uyarınca Yargıtay tarafından da temyiz isteminin reddine karar verilebileceğinden, davalı vekilinin temyiz isteminin reddine karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle, davalı vekilinin temyiz isteminin REDDİNE, ödediği peşin temyiz harcın isteği halinde temyiz edene iadesine, 14/03/2017 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.