Yargıtay 9. Hukuk Dairesi 2014/33016 Esas 2016/4890 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :İŞ MAHKEMESİ


Y A R G I T A Y K A R A R I

A) Davacı İsteminin Özeti:
Davacı şirket, davalının hastanede 29/12/2011 tarihinde acil tıp teknisyeni olarak göreve başladığını, davacı ile davalı arasında 29/12/2011 tarihli belirsiz süreli iş sözleşmesi olduğunu, davalının 06/03/2012 tarihinde davacıya ait hastanedeki görevinden istifa ettiğini bildiren dilekçeyi sunduğunu ve hastaneyi terk ettiğini iddia ederek, cezai şart alacağının davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.
B) Davalı Cevabının Özeti:
Davalı, davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
C) Yerel Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna dayanılarak, iş sözleşmesinin davalı tarafından haksız olarak feshedildiği, taraflar arasındaki sözleşmede yer alan cezai şartın her iki taraf içinde öngörülmesi nedeniyle karşılıklılık içerdiği, sözleşmeyi 2 yıldan önce fesheden davalı işçinin kararlaştırılan cezai şartı ödemekle yükümlü olduğu gerekçesi ile davanın kabulüne karar verilmiştir.
D) Temyiz:
Kararı davalı vekili yasal süresi içinde temyiz etmiştir.
E) Gerekçe:
1- Talep miktarının gerekçeli kararda "50.00 TL" yerine “ 4.000 TL” olarak belirtilmesi mahallinde düzeltilebilir maddi hata olarak kabul edilmiştir.
2- Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bentlerin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.



3- Mahkemece, davacı ile davalı arasında düzenlenen 29/12/2011 tarihli belirsiz süreli iş sözleşmesinin “sözleşme süresi, feshi ve tazminatlar" başlıklı 3. maddesinin 3.2. bendinde "iş bu sözleşme tarafları sözleşmeyi 2 yıl müddetince feshedemezler. Ancak tarafların iş Kanunu madde 24 ve İş Kanunu madde 25 den kaynaklanan derhal feshi hakkı saklıdır. İki yıldan önce sözleşmeyi fesheden taraf diğer tarafa 20.000,00 TL tutarında tazminat ödemekle mükelleftir." şeklindeki cezai şart düzenlemesi uyarınca 20.000 TL olan cezai şart miktarı çalışılmayan süreye göre oranlanarak hüküm altına alınmış ise de; 6098 sayılı Türk Borçlar Kanunu madde 182/ son “ Hâkim, aşırı gördüğü ceza koşulunu kendiliğinden indirir.” hükmü ile amaçlanan bu değildir. Bu nedenle mahkemece çalışılmayan süre ve işçinin koşulları da dikkate alınarak makul oranda takdiri indirim yapılmalıdır. Cezai şart alacağının açıklanan şekilde belirlenmesi hatalı olup, bozmayı gerektirmiştir.
F) Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebepten dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 07.03.2016 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.